De doos Haribo Megamix was al bijna op. Op twee soorten na, de visjes en de zoute driehoekjes. Allebei lekker, vond ik. Helemaal niet, von Dirk. Ik mocht ze opeten.
Het was half drie nachts en onder de strikte voorwaarde dat werd voldaan aan de volgende twee voorwaarden, reed ik nog even mee naar Dirk thuis. Ten eerste moesten we beiden nog dorstig zijn en ten tweede moest hij, in tegenstelling tot ondergetekende, wèl bier in huis hebben. De situatie voldeed aan beide voorwaarden.
De overgebleven dropsoorten bleven een overblijfsel van een potje megamixen, waarbij om en om iemand een snoepje van een eerder door die persoon geclaimde soort uit de doos haalt. Diegene die het langst door kan gaan exemplaren van zijn gekozen soort te vinden en te eten, heeft gewonnen. Daarna kan aan een volgende dropsoort begonnen worden, net zolang tot de doos op is of men geen trek in drop meer heeft.
Tijdens het tweede en tevens ook voor de tweede maal laatste biertje, probeerde Dirk mij over te halen mee te gaan naar Reggae Sundance. „Ik heb nog werk te doen”, antwoordde ik, „dus ik kan niet”. „Tenzij het lekker weer wordt dit weekeinde.” Samen besloten we dat het dat zou worden. In mijn hoofd reorganiseerde ik mijn agenda en besloot de zaterdag wel vrij te kunnen maken.
„Deal?” „Deal!”
