Toen ik de wachtkamer van het ziekenhuis verliet, was het inmiddels al licht buiten. Mark was eerder die nacht wat ongelukkig terechtgekomen op zijn rug toen één van de bezoekers van zijn feestje iets te wild afscheid van hem nam. Sinds die tijd kon hij niet zoveel meer bewegen.
Die middag moest ik in Utrecht een bijdrage leveren aan een workshop voor GroenLinksers die het raadslidmaatschap ambiëren. Ik wandelde door Hoog Catharijne. Ter hoogte van het filiaal van de blauwe grootgrutter zaten zo’n dertig pubers vrolijk over elkaar heen te dartelen. All-stars, donker sluik haar voor de ogen en bijna allemaal een capuchon. Gefascineerd sloeg ik, draaiend aan een sjekkie, het tafereel gade.
Toen de roltrap me weer op de begane grond en de buitenwereld bracht, stonden op de stoep een jongen en een meisje met elkaar te roken en te praten. Ik kon mijn nietsgierigheid niet bedwingen en vroeg hen wat er aan de hand was. „Oh, al die emo’s bedoel je”. Ik knikte. „Nou, gewoon, we hebben via hyves een emo-meeting gepland.”
Via de sms kreeg ik het bericht dat het met Mark inmiddels weer stukken beter ging. Vrolijk liep ik verder, de Utrechtse binnenstad in.
