Vorig jaar kreeg ik een brief van een ouder paar dat onlangs naar de binnenstad was verhuisd en zich was rotgeschrokken van het geluid tijdens het Jazzfestival. De schellen vielen van mijn ogen. Het jazzfestival bestaat al dertig jaar. Deze mensen moesten geweten hebben waar ze gingen wonen.
Het bewonerscomité van de Binnenstad had een bijeenkomst georganiseerd in de Waalse Kerk, een serene locatie in het hart van de stad. Het kerkje zat bomvol. Elke zitplaats was ingenomen door binnenstadbewoners, stuk voor stuk van respectabele leeftijd.
Het duurde dan ook niet lang voordat het onderwerp ‘overlast’ uit de kast werd getrokken. Want overlast, dat is er genoeg in de binnenstad. Als het niet van de uitgaande jongeren is, dan wel van de Harley-dag, Breda Barst, het Jazzfestival en anders vast wel minst Koninginnedag. De bewoners vroegen zich af of het allemaal niet wat minder kon.
Het klinkt misschien bot, en het zal me misschien op boze reacties komen te staan, maar ik ben in ieder geval eerder. Nee, wat mij betreft kan het niet minder. Het mooie van de binnenstad is dat het de huiskamer is van alle Bredanaars. Nu heb ik makkelijk praten, zullen sommigen zeggen, aangezien ik net enkele meters buiten de singel woon en dus officiëel geen binnenstadbewoner ben. Ik heb inderdaad geen last van festivals. Niet, overigens, omdat ik ze thuis niet kan horen -integendeel, dat kan ik prima- maar omdat ik meestal zelf aanwezig ben op die festivals. En als ik er wel last van zou hebben, had ik misschien ergens anders moeten gaan wonen.
De laatste jaren wordt de binnenstad volgepropt met luxueuze appartementen. De stad zit vol met dure woningen. Nu is het wrange dat de mensen die het liefst in het centrum wonen willen wonen, juist vanwege al die ‘overlastgevende’ activiteiten (ikzelf bijvoorbeeld), de dure huizenprijzen helemaal niet kunnen betalen. En de mensen die daar wel voldoende geld voor hebben, doorgaans wat oudere bewoners, hebben juist weer last van alle voorzieningen en activiteiten die de binnenstad tot de binnenstad maken.
Het is, vrees ik, kiezen of delen. Of de binnenstad bloedt dood, of we moeten accepteren dat dat nu eenmaal overlast met zich meebrengt. Wie die overlast niet aan kan, doet er verstandig aan een woning te zoeken op een locatie die geschikter is voor een ongestoord rustig leven.