Vandaag werd Jan begraven. Hij was 46 en dus veel te jong om te sterven. Aan de andere kant wist Jan zich al een paar jaar niet meer zo goed mensen en dingen uit het verleden te herinneren. In zekere zin is hem dus ook verdere aftakeling bespaard gebleven. Zelf kende ik Jan niet, alleen uit verhalen. Hans, zijn vriend, ken ik wel. Marlies, een lange vriendin van Jan ook. Daarom was ik op de begrafenis in Goes.
Het is moeilijk om verdrietig te zijn om het doodgaan van mensen die je niet kent. Sommigen zijn heel gevoelig voor het leed van anderen: die voelen de pijn letterlijk en moeten huilen om het gemis van anderen. Deze mensen huilen oprecht mee met de naasten. Ik heb en kan dat niet. Daar ben ik te nuchter voor. Dan is het soms ook moeilijk om jezelf een houding te geven.
Of heeft het toch een functie? Is het prettig voor mensen die heel verdrietig zijn om te merken dat er ook mensen in de buurt zijn die op een andere manier verdrietig zijn en waar je dus wat steun aan kunt hebben? Ook al zijn de contacten die je met de allernaasten hebt op zo’n begrafenis maar kort en dus beperkt.
het is zoals het is,hierin is geen goed of fout,
ieder mens reageert anders.
blijf altijd bij jezelf en echt.