Gisteren na de vergadering nog een staartje van de koorrepetitie meegepakt en daarna naar de kroeg. We zaten een beetje te geinen, want ook binnen strijdliederenkoor Tegen de Wind Mee is er sprake van seksuele diversiteit.
‘Zal ik maar lesbisch worden?’, vroeg de volgens mij verder gelukkige dirigente zich quasi-nonchalant af. Partner Adrie zat tegenover haar. ‘Doe maar niet’, antwoordde ik. ‘Dan snappen we elkaar helemaal niet meer’.
Daar zit een theorietje achter. Homo’s kan ik begrijpen. Ik val ook op mannen dus we hebben een gemeenschappelijk referentiekader. Dat even los van het feit dat er een substantiële groep homo’s is met een wanstaltige smaak (snorren en leren petjes moeten ècht verboden worden). Hetero-vrouwen kan ik ook prima begrijpen. Ik kan er als het moet zelf uren mee mee-zwijmelen als er weer eens een leuke vent voorbij loopt. Hetero-mannen: ook geen probleem. Goed, ik volg ze niet helemaal (die vrouwen, hè?), maar daar kunnen ze zelf ook niets aan doen. Is een hormonale kwestie, dat mag je ze niet kwalijk nemen. Daarnaast zijn mannen in het algemeen leuk, dus dan slik je veel (niet meteen dubbelzinnig opvatten!)
Maar lesbo’s… Dat kan ik niet volgen. Hoe kun je nu tegen je eigen natuur in toch nog op vrouwen vallen. Het totale gebrek aan inlevingsvermogen maakt een zinnig gesprek tussen een homo en een lesbo volstrekt onmogelijk.
Ter geruststelling: dit theorietje deugt voor geen meter, want sommige van de beste en leukste gesprekken na afloop van de repetities heb ik met één van de lesbo’s binnen ons koor. Daarnaast klinkt de hele theorie nogal vrouwonvriendelijk. Ik meen het allemaal niet echt.
Er blijft slechts één categorie vreemde wezens over: biseksuelen. Ik weet wel dat ik me in een vlaag van politieke correctheid op mijn zestiende ook ooit bi verklaard heb (een vergissing waar ik snel op terug ben gekomen), maar dat deed ik meer vanuit het idee dat ik niet wilde discrimineren tussen vrouwen en mannen. Hoe zit dat toch met die bi’s. Ik ken er volgens mij ook maar twee. Eén die in de jaren 70 bi was om politiek/anarchistische redenen. Ik kan maar moeilijk beoordelen of ‘ie het nu ook echt is.
De tweede is iets jonger dan ik. Is het een modeverschijnsel? Het lijkt de laatste tijd (zeker in vrijzinnig-progressieve cult en popart-kringen) weer vreselijk in om bi te zijn. Ik kom er maar niet uit. En daarnaast: als je een relatie met zo iemand zou hebben… is ‘ie dan ook helemaal van jou, of moet je zoiemand delen met een persoon van het andere geslacht? Wat zijn de regeltjes? Vreemde wezens, die bi’s. Of is het biën. Hier… zelfs het meervoud deugt van geen kanten. :-D
Ach, laat iedereen toch lekker doen waar ie zin in heeft. (Ook biseksuelen kunnen monogaam zijn.)
To deug or not to deug that’s the question. Everybody deugs in my opinion. Even you ! :P
Als ze het maar naar hun zin hebben, wie dan ook! Heb je log net ontdekt, heb genoten en vooral geglimlacht om deze bijdrage, erg goed!
zelf ben ik toch van mening dat er iets essentieels ontbreekt bij seks tussen twee vrouwen, maar het grote voordeel is weer dat een vrouw tenminste wel de clitoris weet te vinden. Dus lijkt mij het grote voordeel van bi zijn: je mist niks, zelfs geen orgasme. (zelf houd ik het overigens liever bij mannen)
wie weet ken ik wel meerdere bi’s maar weet ik dat niet :?