Ik heb een beetje medelijden met Rita Verdonk. Niet dat het een grote politieke vriendin van me is, maar in de kwestie rond de integratie van gelovigen binnen de Nederlandse samenleving heb ik de neiging om haar, in de bewoordingen van Theo van Gogh, toe te schreeuwen: “Rita, houd je rug recht”. We mogen blij zijn dat er op het beleidsterrein integratie een echte liberaal zit en geen slappe christendemocraat.
De reden van mijn medelijden is dat Rita, wat ze ook zegt, altijd vreselijk pinnig en bitchy klinkt. Terwijl ze dat volgens mij helemaal niet is. Maar of ze nu in de kamer een eigen voorstel verdedigd, de moslims in Nederland vermanend toespreekt of een heel persoonlijke toespraak houdt op de dag van de moord op Van Gogh, altijd klinkt haar stem als een venijnige, geïrriteerde, boze schooljuffrouw. Ik stel me voor dat wanneer zij tegen haar man zegt dat ze van hem houdt, zelfs dat klinkt als een constatering waar wel degelijk enkele voorwaarden aan zijn verbonden en wanneer niet aan die voorwaarden wordt voldaan, onmiddellijk sancties getroffen zullen worden. Iedereen herinnert zich vast wel die éne juf van de lagere school die ook zo’n stem had en je altijd de rillingen over je rug deed lopen wanneer ze je aansprak. Hoe lief ook bedoeld.
Haar ontmoeting met de imams, afgelopen zaterdag in Soesterberg, verliep een beetje stroef. Allereerst omdat één van de uitgenodigde imams haar geen hand wilde geven. Verdonk reageerde verbaasd en gepikeerd. Althans, zo klonk het. Kennelijk, en dat viel me een beetje van haar tegen, was ze niet op de hoogte van het gebruik onder sommige moslims onbekende vrouwen geen hand te geven. Niet uit disrespect, maar vanuit het idee dat ook een hand intiem contact is. Te intiem, als je elkaar voor het eerst ontmoet. Het niet geven van een hand was door de imam zo beleefd bedoeld, maar zo ongelukkig overgekomen. Dat valt de imam trouwens te verwijten. Die had op dat moment, vanwege de beeldvorming, een concessie moeten doen en toch zijn hand uit moeten steken. Hij had vooraf bijvoorbeeld handschoenen aan kunnen doen. Of hij had, om het vernederende tafereel van Rita’s onbeantwoorde, uitgestoken hand te voorkomen, dit van te voren kenbaar kunnen maken.
Ook de opmerking dat Rita de discussie over een jaar wilde voortzetten, klonk pinnig. Maar waarschijnlijk niet helemaal zo bedoeld. Ze constateerde toch ook dat de moslimgemeenschap meer haar verantwoordelijkheid neemt dan twee jaar geleden. Daarnaast is een beetje pinnigheid niet zo erg. Weet iedereen ten minste waar ze aan toe zijn. Ook Minister Donner. Want wat was tante Rita toch lekker pinnig toen ze uithaalde naar de minister die opa’s anti-godslasteringswetje (zie web-log ma 15 nov 2004) even wilde oppoetsen. Jammer dat de D’66-motie voor het afschaffen van dat artikel het voorlopig nog even niet gehaald heeft.
