Een vriendelijke jongenman benaderde mij toen ik op koopavond met een boodschappentas vol afgeprijsde truien in de binnenstad liep. Of hij mij een vraag mocht stellen. Natuurlijk mocht hij dat, iedereen mag mij een vraag stellen.
“Wij zijn namelijk christenen en we wilden weten of U in God geloofd.” Strikt genomen was dat geen vraag maar een vaststelling van de eigen nieuwsgierigheid, maar ik had weinig behoefte om een syntactisch spelletje met het voetvolk van de heer te spelen. Sterker nog, ik had überhaupt geen zin om een gesprek over god met ze aan te knopen. En ik voelde ook niet direct de behoefte om ze te bekeren tot het atheïsme, hoewel ik volgens sommige mensen een fundamentalistische ongelovige ben. Mocht dat zo zijn, was ik er op dat moment eentje zonder missiedrift.
Ik antwoordde de jongen resoluut met de mededeling dat ik niet in god geloofde en maakte succesvol aanstalte om door te lopen. De jongen keek me enigszins verbouwereerd aan. Kennelijk was hij nog nooit in zo’n rap tempo afgewezen. Het zal wel met m’n homoseksualiteit te maken hebben. Ik ben gewend om mensen soms héél snel af te moeten wijzen.
Hier nog een. Zelfs geen problemen met jehova’s. Een duidelijk ‘nee’ is afdoende. Daar hoef je geen homo voor te zijn.