Na mijn werk reed ik vanuit Hilversum naar Delft, om vanuit daar samen met Jaap per trein weer terug te reizen naar Utrecht. Elvis Costello stond op de planken in Vredenburg en dat wilde ik niet missen.
Het bleek een geweldig optreden. Want hoewel door een verkoudheid geveld, en door schorheid amper verstaanbaar tijdens de aankondigingen, wist hij de liedjes nog heel aardig te zingen. Weliswaar smokkelde hij hier en daar een nootje, maar wie maalt daarom.
Na een lied of zes was de keuze dan ook aan het publiek: stoppen en een andere keer terugkomen, of doorgaan en zien waar het schip strandt. Het publiek koos in overgrote meerderheid voor het laatste.
Een, zo bleek achteraf, goede keuze. Costello compenseerde zijn schorheid met een spetterende performance vol energie. En hij wist ook niet van ophouden. Inclusief de twee toegiften duurde de voorstelling ruim twee uur. En in tegenstelling tot de verwachtingen zaten daar nog heel wat klassieke Costello-hits tussen. Zodat ik helemaal tevreden terug naar het station liep met de klanken van Oliver’s Army nog nagalmend in mijn hersenpan.
die stem alleen al doet me sidderen.