Er was een feestje in een oude bedrijfsloods aan de Belcrum. Eigenlijk was het een openbare workshop urban culture, maar als ik dat schrijf is het net alsof er geen klap aan was. Urban is de nieuwe, multiculturele stadscultuur van de jonge generatie. Tien jaar geleden moest je, wilde je enigszins hip zijn, je haar laten groeien om fatsoenlijk mee te headbangen, of moest je in de pit laten zien dat een paar blauwe plekken meer of minder je niet konden weerhouden van een lekker potje pogoën bij een onvervalste punk-plaat. Maar de Fenders en de Marshall-versterkers zijn verdreven door de Technics SL 1200 en de Shure SM58.
Niet zo’n gek idee dus om in Breda een urban-house op te zetten. Dacht Leo van Lieshout. En terwijl André Adank droomt over zijn Montmartre aan de Mark, waar schilders op warme zomeravonden met de schildersezel voor de deur hun schilderijen creëren, terwijl op het stadskantoor het ene naar het andere haalbaarheidsonderzoek over het Huis der Kunsten de revue passeert, terwijl de beleidsambtenaren van het stadskantoor weer een nieuwe economische benadering tot cultuur proberen te bedenken, op dat zelfde moment bloet er in een oude bedrijfshal iets moois. Iets dat zo mooi zou kunnen worden, dat het niet op de stoffige burelen van de dienst cultuur bedacht kàn zijn. Omdat ze daar al sinds lange tijd niet meer weten wat er in de echte wereld speelt.
