Tot voor kort had ik drie racefietsen in de schuur staan. Daar is onlangs een vierde bijgekomen. Een vierde frame althans. Aan mij de taak ook daar weer een volwaardige fiets van te maken.
Sinds ik ruim twaalf jaar geleden mijn eerste race-fiets kreeg, een oude, tweedehands fiets die twintig jaar eerder al door mijn oom pascal bereden werd, wilde ik niets anders meer. Het blauwe exemplaar is een week gestolen geweest, maar door mij hoogst persoonlijk weer teruggestolen. In de tussentijd had ik al een mountain-bike gekocht, die op zijn beurt echter weer gestolen is. Die heb ik overigens nooit teruggevonden.
Nadat de blauwe fiets met pensioen ging (hij staat nog steeds prachtig bij in de schuur, maar het tandwiel voor is totaal versleten en vanwege het oude model krenk ook niet meer te vervangen; heel af en toe doet ‘ie nog dienst als reserve-fiets) volgde een rode racefiets. Een oude Peugot moet nog steeds een keer goed hersteld worden, maar doet ook dienst als reserve-fiets. En daar is onlangs een groen race-frame bijgekomen.
Het nadeel van racefietsen is dat ze redelijk onderhoudsgevoelig zijn. En hoe ouder de fiets, hoe vaker er naar gekeken moet worden. In de zomer is dat niet zo’n probleem. Er is altijd wel ergens een mooie dag om even aan de fiets te gaan klussen. In de winter is het echter nogal vervelend om in de tuin aan een fiets te moeten werken. Dan is het prettig om meerdere racefietsen te hebben. Als er eentje hapert, krijgt ‘ie een plaats achterin de schuur en pak ik het volgende exemplaar. Ergens in de zomer, als alle fietsen weer toe zijn aan een revisie, worden ze dan weer opgelapt.
De vrije vrijdag heb ik gebruikt om van het groene frame een volledige fiets te maken. Hij rijdt inmiddels als een zonnetje en dankzij de nog dunnere banden ook erg licht. Het volgende project, de rode racer (default, ofwel mijn standaard stadsfiets) kon echter alleen opgelapt worden met behulp van een echte fietsenmaker. Het vervangen van trapassen is namelijk alles behalve mijn sterkste kant.
