“Selçuk, je weet toch dat wij een afspraak hebben om tien uur”. Het was drie minuten over tien toen de telefoon ging. ‘Shit’, dacht ik bij mezelf. Mijn eerste afspraak stond pas voor drie uur later in mijn agenda. “Ik ben er over tien minuten”, antwoordde ik. Met ongekamde haren fietste ik als een speer naar het stadhuis.
Het was mijn eigen slordigheid, waardoor ik te laat was. We hadden al een week eerder met vijf fractievoorzitters afgesproken. Aangezien ik toen als eerste gebeld werd, was nog niet helemaal zeker of de afspraak ook daadwerkelijk doorging. Een bevestiging heb ik nooit meer gehad en zelf was ik het al weer helemaal vergeten, waardoor ik er ook niet meer achteraan gegaan was.
De hele dag bleef ik zo’n beetje rondhangen in het stadhuis. Enkele uren later kwam de campagnecommissie langs op de fractie om de afgelopen verkiezingscampagne te evalueren, ik had zelf nog enkele andere werkzaamheden en ’s avonds was er al weer een fractievergadering. En ondertussen allerlei ontmoetingen met andere raadsleden die om hun moverende redenen ook op het stadhuis waren en allemaal een beetje gespannen waren over de college-informateur die een dag later zijn resultaat zou presenteren.
