Ergens tussen verdieping twee en drie stopte de lift. De deuren bleven gesloten. Help, ik zat vast. Gelukkig heeft elke lift een alarmlijn.
Ik had altijd een heel romantische voorstelling bij vastzittende liften. Maar ja, er stond geen goedogende knaap naast me met wie ik nog minstens een halve dag samen in de lift moest blijven vastzitten. En ook zweefde Keano Reeves niet door de belendende liftkoker, hangend aan een afgebroken staalkabel. De lift vertoonde zelfs geen neiging om zich drie verdiepingen naar beneden te storten. het was al met al nogal een saai avontuur.
Terwijl ik, zittend in de lift, mijn NRC las, deed de technische dienst zijn best om de lift weer werkend te krijgen. Zonder noemenswaardige gebeurtenissen werd ik bevrijd door een monteur die niet op Huub Stapel leek en niets wist van zojuist geïnstalleerde biologische microprocessors. Ik heb nu eenmaal geen avontuurlijk leven. Deze hele episode duurde ook dan ook niet veel langer dan veertien minuten.
Volgens mij heb je het verkeerd aangepakt door rustig je krantje te gaan lezen. In elke film die ik ken waarin mensen vast komen te zitten in een lift is er paniek en spanning. Dat begint al bij de achtergrondmuziek. De volgende keer dat je komt vast te zitten moet je ervoor zorgen dat je violen bij je hebt.
Of je belt de brandweer en vraagt naar de leukste jongens om je te komen bevrijden. Als de deuren dan eindelijk opengebroken worden, kan je dan met een elegante zucht flauwvallen in de armen van de knapste hunk. Of zoiets? :-)
In reactie op uw reactie: Juist NU is het de tijd om dat te zeggen, immers, mooiere periodes heb ik nog niet beleefd.
@Mickey: uw?
Dat avontuur moeten ze wel heel erg uitrekken om er een film met Huub Stapel van te maken.
@Peer: Thanx, ik bedoelde natuurlijk Huub Stapel