Ik begon de dag maar eens met heerlijk uitslapen, tot het moment dat mijn blaas besloot dat het echt tijd was om op te staan. Dat kwam stiekem wel goed uit. Ik had nog een paar uurtjes werk op de planning staan.
Rond een uur of half vijf vond ik het welletjes geweest. Het was immers een zonnige zondag en op het terras van poppodium MeZZ stond een acoustische sessie van Lily on a Dustbin gepland. Ik had half om half afgesproken daar vrienden Joost en Sebi te ontmoeten. Sebi’s levensgezellin Perlita was er ook.
Het optreden beviel, en het gezelschap ook, dus om de groep niet te hoeven opbreken besloten we de middag door te zetten tot de avond en dronken we en aten we een hapje op het terras van de Boulevard, waar Joost en Sebi afwisselend op een gitaar met nylon snaren gedreven probeerden meezing-kampvuurliedjes te verzinnen.
Ik geef toe, geen spannend verhaal. Gewoon een aangename, zwoele zomeravond op een Brabants terras met vier mensen en een gitaar met nylon snaren en enkele glazen Hoegaarden. Soms heeft een mens niet veel nodig om gelukkig te zijn.
Heerlijk toch? Zo stel ik me vaak mijn hemel voor. Op een terrasje met mensen die ik graag heb. Een heerlijk zonnetje, een nog heerlijker drankje, wat babbelen en keuvelen en vooral veel mensen kijken.
Tja, zo stellen we hem ons allemaal wel voor … Probleem is echter de implementatie. Geloof maar niet dat de hemel meer is dan een symbool voor de te verwezenlijken droom.
Zolang mensen van het leven een hel maken is er geen hemel in het hiernamaals.
Aangezien voor zover ik heb kunnen beoordelen alles in het universum geleidelijk in elkaar over gaat (glijdende schaal idee) geloof ik dat dat ook wel het geval zal zijn bij de overgang van stoffelijk naar zielig (donkere materie
;-). En dan zijn hiernamaals en materiele wereld in constante wisselwerking. En dan doen de doden voorlopig nix dan zich keer op keer omwoelen.
Tssss… wat loop ik me eigenlijk ook uit te sloven; ‘sgeen muur ook waar ik probeer tegenop te lullen; onbegonnen werk.
Men flikkert maar op met zijn psychopatisch synthetisch pseudoprutsgeluk.
Nepvrienden; het ga jullie goed
(Hé, psst, Selçuk, ik geloof dat hierboven twee keer heel hard ‘Help!’ wordt geroepen.)
@rené : het had wel handig geweest als de nepvriendeneigenaar zijn naam had geplaatst.