Vanavond rouw ik. Ik ben verdrietig. ‘De wereld dreigt te verzeilen in onbeheersbare crisis’, kopte de voorpagina van NRC Handelsblad vanavond. Nooit was het leed van sommigen zo treffend omschreven.
Een vriendin heeft pijn. Vandaag hoorde zij dat haar beste vriendin een onbehandelbare ziekte in haar lijf heeft zitten. Het enige dat er nog gedaan kan worden is levensrekkend. Hoe zou zo’n dokter dat vertellen? ‘Wij behandelen U levensrekkend. Vies woord is dat, levensrekkend. Hoe vertelt zij het haar kinderen van 2 en 4? Mamma is ziek en wordt waarschijnlijk nooit meer beter.
Een goede vriend moet deze maand beginnen aan zijn derde chemo in twee jaar tijd. Daarna gaat ze nieuw beenmerg in z’n lijf boetseren. Het traject is risicovol, ook al weten we dat ie het gaat, nee, moet halen. Op momenten dwalen mijn gedachten naar hem. Ik hoop dat ‘ie daar wat aan heeft.
Een vriend, mag ik hem zo noemen, heeft pijn. Een liefde die onbeantwoord blijft. Herkenbaar. En hoewel er niemand ziek is, niemand sterft, is de pijn net zo hard. Wie lief heeft, maar niets terug krijgt, gaat zelf een beetje dood. Raar dat dat me raakt.
Vanavond ben ik bij alle drie langs geweest. Even, in gedachten. Net als bij Gaya, die er zeven jaar geleden besloot een punt achter te zetten, en bij Raphael, die veel te vroeg een hartaanval kreeg. En bij al die miljoenen andere mensen die allen hebben bewezen dat het leven niet rechtvaardig hoeft te zijn. En ook dat persoonlijk leed geen grootheden kent. Ik rouw vanavond om jullie allemaal.
Rouwen is goed. Maar niet te lang. Besef daarna wel dat je nog leeft (ga ik van uit) en gezond bent (vermoed ik). Mee-lijden betekent dat er twee lijden (verzin ik ter plekke, goed hè?).
Ik denk dat je het wel een vriend mag noemen. Dank je
@rené: Mee-lijden kan ook betekenen dat je een deel van de andere zijn lijden overneemt en dat maakt het allemaal wat lichter om dragen. :-)
@ Selçuk : Mooi stukje. U heeft duidelijk een hart voor de mensen en dat is een goeie zaak.
Tja, in boosheid beweert men wel eens dingen die men op het moment wel, maar welbeschouwd niet meent.
Een jongeman kan enkele eenzame zomers nog verteren maar dan slaat de wanhoop toe… Selcuk weet wel om wie het gaat.
@diegene van wie ik wel weet waar het over gaat: en als je dan weer tot bedaren bent gekomen moet je maar eens een pilsje komen drinken. ;)
En inderdaad het door de blauwtjes, in mindere of meerdere mate bewust, uit de mode laten geraken van het medelijden belooft weinig goeds voor de toekomst van de beschaving.
Moge het de mensen goed gaan