Soms zie je ze in een oogwenk voorbijflitsen. Zonder het beeld helemaal helder in je te hebben opgenomen, weet je dat er iets bijzonders aan de hand is. Zonder jezelf helemaal in de hand te hebben, laat je je meevoeren in dezelfde richting, hopend op nog een glimp.
Het was gisteren mooie mannendag op Den Bosch Centraal. Ik was daar ‘s middags eventjes vanwege de verplichte overstap voor mensen die van Breda naar Utrecht willen rijden. Een nodeloze omweg dankzij het nog steeds ontbreken van een directe verbinding Breda Utrecht, maar vandaag maakte dat even niet uit.
Toen ik in Breda nog even snel een kaasbroodje wilde kopen bij c’est du pain baalde ik nog even flink van de trage tut die maar niet op wilde schieten. Zij kostte mij precies mijn trein. Achteraf prijs ik haar voor haar toen nog misplaatste onthaasting. Stel dat ik een half uur eerder op Den Bosch was, dan had ik het wellicht allemaal gemist.
Kort, een enkele tel slechts. Wie langer zou kijken, ontdekt na verloop van tijd toch weer imperfectie of asymmetrie. Die kortstondige momenten van volledige volmaaktheid, waarop de tijd even een pas op de plaats maakt, de wereld even iets langzamer beweegt, het zijn de kleine geneugten die de treinreiziger een vitale voorsprong geven op de filerijder. Als een ogenblik later de tijd zijn eigen tempo herpakt en het overrompelende geluid van de realiteit weer binnendringt, is het beeld verdwenen. Wat nog enige tijd blijft, voordat ook dat wegsterft, is het gelukzalige gevoel dat de wereld het even goed met je voor had. Nu weet ik het zeker: ik doe mijn auto weg.
Het is zeker teveel gevraagd een foto te plaatsen? Of heb je er soms geen gemaakt?
[sÇ: sorry, ik was met andere dingen bezig]