Op de rand van het reces had onze fractie samen met het bestuur een evaluatie gepland van het afgelopen jaar. Evaluatievergaderingen zijn vaak net zo nuttig als dat ze vervelend zijn. Naast positieve opmerkingen moet je immers ook kritiek op elkaar leveren.
Evaluatievergaderingen worden pas echt spannend als na een aantal praktische gebeurtenissen de evaluatie van personen aan bod komt. Als eerste was ik de spreekwoordelijke lul. Het is één van die dingen die bij het fractievoorzittersschap hoort. Maar toen iedereen eenmaal op gang kwam, ging de beerput dan ook helemaal open.
Iedereen viel over iedereen, het moddergooien was begonnen. De één werd nog meer door het slijk gehaald dan de ander. Personen en functies werden ter discussie gesteld, scheldkanonnades waren niet van de lucht en als voorlopig dieptepunt werden, toen alle denkbare en ondenkbare persoonlijke verwijten de revue waren gepasseerd, ook nog de familieleden van de fractieleden erbij gehaald.
Wat uiteindelijk resulteerde in het betere gooi- en smijtwerk met kopjes, bierflessen en zo nu en dan een opengevouwen Zwitsers zakmes dat eigenlijk bedoeld was om de zojuist gesneuvelde fles wijn mee te openen. Al met al lieten we het interieur van de afdelingsvoorzitter, die zo aardig was om zijn huiskamer voor deze gelegenheid ter beschikking te stellen, enigszins gehavend achter.
Nee hoor, zo ging het dus niet. Alhoewel het zelfvertrouwen van sommigen misschien hier en daar een blauw plekje heeft opgelopen. Maar dat hoort zo. Die verdwijnen vanzelf en uiteindelijk wordt je er hard van. Leuk joh, evalueren.
