Vorige week leek alles voorspoedig te gaan. Vandaag werd ik geconfronteerd met minder goed nieuws.
Werd hij vorige week nog vervroegd ontslagen uit de Daniël den Hoedkliniek, omdat de nieuwe stamcellen uit het getransplanteerde beenmerg aan bleken te slaan, nu ligt hij er opnieuw. Het nieuwe afweersysteem is in oorlog met de rest van zijn lichaam, omdat ze als vreemd worden ervaren. Een lichamelijke vorm van xenofobie. Complicaties.
Dat klink erg en is ook niet zonder risico. Maar het kan ook nuttig zijn. Het wijst er in ieder geval op dat de nieuwe stamcellen actief bezig zijn en dus ook de kankercellen aanvallen. Ondertussen schijnt hij vooral chagrijnig te zijn. Op zich ook geen slecht teken.
Dus maken we ons weer collectief zorgen. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet nodig is. Ik schrijf het niet voor niets op. Dit soort verhalen hoort nu eenmaal te eindigen met ‘hij leefde nog lang en gelukkig’. Onorigineel misschien, maar ik weet zeker dat ik in dit geval geen ander einde kan bedenken.
[update: zie di 16 jan. 2006]
Eén gedachte over “Homo Metuens – za 13 jan. 2007”