De reden van mijn reis naar Noorwegen was om een bezoek te brengen aan de Noorse tak van de familie Akinci. Daar wonen de oudste broer van mijn vader, zijn zoon, twee dochters en vier kleinkinderen wonen er. Het leek mijn moeder een goed idee om ze nog eens te bezoeken en ik ging met haar mee.
De familie Akinci is een rare familie, met een paar nare karaktereigenschappen. De Akinci’s zijn nogal driftig, zelfs voor Turkse begrippen. En vrijwel iedereen reageert die drift af op andere mensen, door te gaan snauwen, schreeuwen of schelden. Deze eigenschap is het meest extreem bij de mannen in de familie en mijn vader is daarvan het meest extreme voorbeeld.
Ook mijn oudste neef Hikmet kon er wat van. Al toen hij nog kind was, waren mensen bang voor zijn woedeaanvallen. Tegelijkertijd is hij altijd erg begaan geweest met andere mensen. Kennelijk komen emoties binnen onze familie alleen maar in extremen.
Zo’n jaar of dertien geleden kwam ik Hikmet voor het laatst tegen aan de keukentafel van de Turkse woning van mijn oom Memmet. Het was een week voor zijn huwelijk en hij had een zwaarmoedige bui. Hij zag het huwelijk niet zitten. Zijn aanstaande vrouw was veel te veeleisend en ook de schoonfamilie kon hij wel schieten. ‘Dan doe je het toch niet’, adviseerde ik hem na een uur of wat. Hij keek me indringend aan. Enkele dagen later volgde hij mijn advies op door spoorloos te verdwijnen.
Inmiddels is hij getrouwd met een Noorse vrouw en heeft twee schatten van dochters, een tweeling. Wel heeft hij er zijn handen vol aan. Telkens wanneer ze te veel herrie maken, of stout zijn, loopt hij naar zijn dochters en fluistert met de meest zachte stem dat ze rustig moeten zijn, of dat iets niet mag. Met immens geduld voedt hij zijn kinderen op. Het was indrukwekkend om te zien hoe hij al zijn woede heeft weten te sublimeren in iets positiefs. Er is nog hoop voor de Akinci’s.
Mooie mensen in jouw familie :-)
[sÇ: waarvan akte :) ]