Lees ook wat hier aan vooraf ging »
„Tring tring”, zei mijn mobiele telefoon. „Met Selçuk”, antwoordde ik terug. Aan de andere kant van de virtuele lijn hing René.
„Het is al weer een paar dagen stil op je log en ik was heel benieuwd wat je zou gaan schrijven”. Mijn achterlopende blog was blijven steken op 7 augustus en René wilde weten wat ik over de dag erop zou gaan schrijven. Op 8 augustus had hij me namelijk een e-card gestuurd.
„Dat lees je vanzelf”, antwoordde ik bits, nog steeds ontstemd over de inhoud van de e-card. Daarnaast ben ik van mening dat je in een creatief proces niet moet roeren. Bovendien voelde ik mij aangetast in mijn vrijheid als blogger door deze te doorzichtige poging het hoofdpersonage van mijn blog van die dag te worden.
„Oh”, zei René en vroeg uit beleefdheid of het goed met me ging. Dat ging het en ik retourneerde dezelfde beleefdheidsvraag. ‘Neuken?’, had ik nog verwacht, maar René had al opgehangen. Kennelijk durfde hij weer niet.
(wordt vervolgd…)
Deze ontboezemingen van puur persoonlijke aard krijgen inmiddels het karakter van een publieke schandpaal. Kan dan niks meer privé blijven?
(Neuken, trouwens?)
[sÇ: het internet heeft die uitwerking op privé-aangelegenheden.]
Daar gaan we. Handtassen in de aanslag?
(en de nieuwe naam GeenSel.nl?)
[sÇ: hè, nee hè, we gaan toch niet ordi doen?]
Oh, het wordt steeds ingewikkelder met al die blog-kruisverbanden. Kunnen jullie niet samen een grote log maken waarin het hele verhaal – in een keer- verteld wordt?
[sÇ: dat zou amper spannend genoemd mogen worden.]
Pfff ::: ik wist het, dat duurt minstens een maand voor we het hele verhaal te horen krijgen.
[sÇ: zo houden we het leven spannend.]
Je gaat toch niet alles prijsgeven, wel?
[sÇ: die vraag had je me over de telefoon toch al gesteld? :p ]