„En, mag je al weer praten?”, vroeg Joris enigszins retorisch nadat ik de telefoon had opgenomen met de woorden „hallo, met Selçuk.” Om vervolgens mede te delen waar ik die avond met mijn vrienden een biertje zou gaan drinken.
Ze wilden wel eens horen hoe helder mijn stem klonk na de verwijdering van de poliep. Sterker nog, daar hadden ze zich de hele dag al zo op verheugd, dat ze ‘s middags ook maar vast wat gedronken hadden. Althans, dat maakte ik ervan. De echte reden lag er waarschijnlijk in dat het gewoon gezellig was.
Ze kwamen bedrogen uit. Mijn zojuist geopereerde stembanden waren nog zwak en ik klonk vrijwel net zo hees en rasperig als eerder. Daarbij kon ik ongeveer net zo veel volume creëren als een transistorradio met vrijwel lege batterijen of een goedkoop merk shampoo.
„Je kan beter je mond houden”, kreeg ik te horen. Een opmerking die ik wel eens vaker te horen krijg, maar zelden zo goed bedoeld was als nu.
rook jij deze blauwe pakje? bah eee het is echt sterk …
[sÇ: juist daarom.]