Vanwege mijn project over ontwikkelingssamenwerking bij het wetenschappelijk bureau van GroenLinks was ik bij de Afrikadag van de Evert Vermeer Stichting.
Naast van de vele workshops en de helaas nogal korte pauzes waardoor het netwerken een beetje in de knel kwam, was vooral de lezing van Paul Collier interessant. Niet dat hij iets nieuws te melden had, want zijn lezing bestond uit niet veel meer dan een gepopulariseerde samenvatting van een onderdeel van zijn pakkende boek ‘The Bottom Billion’. Interessant was wel de manier waarop hij dat verhaal vertelde. Eigenlijk komt die op het volgende neer: het westen neemt de ontwikkeling van Afrika niet serieus.
Want hoe divers Afrika ook is, het grootste deel van de achterblijvende landen ligt nu eenmaal in dat continent. En heel pijnlijk constateerde Paul Collier dat we het kennelijk niet belangrijk genoeg vinden. En daar heeft hij natuurlijk ook gelijk in. Want als we de ontwikkeling van de armste landen in de wereld serieus gingen oppakken, zouden we bakken geld die kant op sturen om een economie op te kunnen bouwen; zouden we importbarrières opheffen en onze producten niet meer voor belachelijke prijzen dumpen. En we zouden serieus werk maken om regionale conflicten op te lossen en de ontwikkelingslanden een stem geven in belangrijke organen als de WTO en de Wereldbank. Maar dat doen we dus allemaal niet.
De pijnlijke stilte die eigenlijk zou moeten volgen na deze constatering werd helaas overstemd door een daverend applaus. En inderdaad, Collier is een begenadigd en indrukwekkend spreker. Ik vraag me alleen af hoeveel meer indruk zijn woorden hadden gemaakt als het een paar minuten stil was geweest.
“bakken geld die kant op sturen”
Is dat niet een erg achterhaalde strategie?
Zouden betere bestuurders (en minder corrupte) niet een eerste voorwaarde voor Afrika zijn?
[sÇ: de wereldgemeenschap is lang zo gul niet als het om ontwikkelingshulp gaat. en inderdaad: good governance is ook belangrijk, net als opname in de wereldgemeenschap (instituties als wto, wereldbank) en een strategie voor conflictbeheersing/preventie. maar er zal ook echt geïnvesteerd moeten worden willen de achterblijvende landen economisch enigszins zelfstandig worden.]