Met een vertraging van een uur kwamen we aan op de luchthaven van Frankfurt. Het werd haasten. We hadden slechts een overstaptijd van twee uur, waar de helft inmiddels al van was verstreken. De rij bij de transit-balie van Lufthansa was ellenlang en er leek maar nauwelijks beweging in te zitten.
Na het inchecken bleken we werkelijk de hele luchthaven door te moeten lopen. Trappen op, eindeloze gangen uitlopen, trappen af en naar de douane en veiligheidsdiensten. Of we nog wat bij ons hadden. Ja hoor, vier sloffen sigaretten en een fles whisky.
Da’s twee sloffen te veel, meldde de dame mij, terwijl ze de gesealde zak met sigaretten en whisky open scheurde. Dat ze me in Sao Paulo verteld hadden dat je met zijn tweeën vier sloffen de EU binnen mag nemen, bleek onjuist. Geïrriteerd maar beleefd overhandigde ik de dame de verschuldigde 57 euro accijns. De sigaretten waren inmiddels nog nauwelijks goedkoper dan in Nederland.
Nog een klein kwartier voor onze vlucht naar Brussel zou vertrekken. Het volgende obstakel was de veiligheidspolitie. Die de fles whisky innam. Hij zat immers niet in een gesealde tas. „Ja maar die hebben Uw collegae van de douane net opengescheurd”, jammerde ik. Maar het mocht niet baten. Kennelijk worden tassen die in Sao Paulo dichtgesealed zijn, sowieso niet geaccepteerd als handbagage. „It kind of takes away the whole purpose of tax-fee shopping”, beet ik de anti-terrorismefascist toe. Ik mocht desgewenst nog terug naar de incheckbalie om de fles bij mijn gewone bagage te doen, maar aangezien mijn vliegtuig over enkele minuten zou vertrekken en de incheckbalie zo’n drie kilometer verder ligt, was dat geen optie. In de wetenschap dat elke verwensing die ik hardop zou uiten, mij ongetwijfeld een arrestatie op zou leveren, wenste ik stilletjes dat de beambte een voedselvergiftiging zou oplopen aan de whisky die hij ongetwijfeld zelf mee naar huis zou nemen en liep zonder nog iets te zeggen door. In de ruimte die ik binnenliep, barstte het van de tax-free winkeltjes waar je whisky en sigaretten kon kopen. Ik heb het niet gedaan. De hele vliegindustrie kon wat mij betreft op dat moment de lucht in.
Uiteraard hadden we inmiddels onze vlucht naar Brussel gemist. Een uur later ging de volgende. Ondertussen, geagiteerd als ik was, had ik enorme behoefte aan een sigaret en een glas whisky.
In Amerika wéten ze dat tenminste, dat van die gesealde zakken. Als je daar iets koopt en je moet nog overstappen, vertellen ze je dat je maximaal 30ml mag meenemen. Voor mij was het dus ook pas in London tax-free shopping (en dat is niet meer tax-free). ….. Argh!
[sÇ: tuurlijk weten ze dat in de v.s. daar hebben ze het bedacht]
Hej Selçuk je hebt wel ontzettend goede smaak! Een fles 15 jaar oude Glenlivet had ik ook uit een plastic zakje gescheurd, om met mijn partner in crime te nuttigen. Zou het zelfs uit je koffer jatten onder ’t mom van veiligheid. Ben je al ‘guardian of the glenlivet’? Ik wel. ’t Is een beetje ver nog vanuit Manchester maar ik zal de brouwerij nog es bezoeken..
[sÇ: dus mensen met goede smaak zijn vaker het slachtoffer van onredelijk overheidsoptreden?]