Al enkele jaren achterelkaar vier ik mijn 29e verjaardag. Dertig, dood en drama beginnen allemaal met een D en ik zit duidelijk nog in de ontkenningsfase.
Mijn vrienden spelen in dit spel vrolijk mee. Was ik ooit ongeveer de oudste van mijn vriendengroep, inmiddels begin ik al aardig tot de jongere garde te behoren. Ik werd deze week dan ook met grote regelmaat gefeliciteerd met mijn negenentwintigste verjaardag.
Toen ik me op zondag, als panellid bij een politiek café over kraken, moest voorstellen, was de fout dan ook snel gemaakt. Ik ben Selçuk Akinci, negenentwintig jaar en fractievoorzitter van GroenLinks in de Bredase gemeenteraad”, zei ik zonder blikken of blozen. Toen realiseerde ik me ineens mijn eerste politieke leugen.
„nou ja, eigenlijk ben ik al een paar jaar negenentwintig”, voegde ik er nog snel aan toe, „soms moet je in mijn vak de zaken net iets mooier voordoen dan ze zijn.”
Gelukkig, dacht ik en haalde opgelucht adem. De forumdiscussie was nog maar net begonnen en ik had de lachers al weer op mijn hand.
Met jokkebrokken loopt het in de politiek soms slecht af.
[sÇ: gelukkig kon ik mezelf nog net op tijd corrigeren]
Ik ben een tijdje ruim 19 geweest maar er daarna toch maar mee opgehouden…
[sÇ: tsja. zucht…]