wherever, whatever, have a nice day
Gert was blij dat hij eens niet tijdens Breda Barst jarig was, maar net ervoor. Dat zijn feestje op een doordeweekse dag viel kon hem niet zo veel deren.
En dus had hij een fust gereserveerd in Dok 19. Tegen sluitingstijd kondigde iedereen aan de volgende ochtend maar een uurtje later naar het werk te gaan.
Zaterdag een rustige dag? Geenszins. De agenda stond vol, zowel met zakelijke als sociale verplichtingen.
Ik mocht zaterdagochtend al vroeg mijn bed uit om naar een Campagnebijeenkomst voor provinciale afdelingen van GroenLinks te gaan. En aangezien ik toch al in Utrecht was, ben ik vervolgens even naar Café België gegaan om bij te praten met vriend Gijs. Sinds enkele weken gaat het niet zo goed met de gezondheid van een gemeenschappelijke vriend van ons. Onwillekeurig heb je dan de behoefte om elkaar op te zoeken.
Die avond was ook de opening van het nieuwe politieke jaar in Breda. Geen zeer officiële bijeenkomst, maar meer een receptie waarbij de raadsleden informeel samenzijn, dit jaar gehouden bij Breda Hippique. Altijd goed voor de onderlinge contacten.
Het was al over twaalven toen ik met de trein naar Tilburg afreisde, naar de verjaardag van Ellis. En aangezien het daar gezellig genoeg was om de laatste trein te missen ben ik ergens tegen een uur of vijf maar op de houten vloer gaan liggen om te slapen. Rough style. Gelukkig had ik al wat drank op.
De verjaardag van mijn moeder kent enkele tradities die de moeite waard zijn om in ere te houden.
Allereerst staat de achterdeur open. Visite is van harte welkom om via de poort van de achtertuin binnen te komen.
Ten tweede is het altijd lekker weer. De visite hoeft het huis dus ook helemaal niet in. Iedereen blijft in de achtertuin. Wat achteraf een hoop gestofzuig bespaart.
Ten derde maakt mijn moeder altijd Sangria. Die de visite vervolgens keurig opdrinkt.
Ten vierde maken mijn moeder en ik het altijd laat. En dus ging ik ook dit jaar pas rond een uur of half vijf naar huis toe. Met een buik vol Sangria.
Al enkele jaren achterelkaar vier ik mijn 29e verjaardag. Dertig, dood en drama beginnen allemaal met een D en ik zit duidelijk nog in de ontkenningsfase.
Mijn vrienden spelen in dit spel vrolijk mee. Was ik ooit ongeveer de oudste van mijn vriendengroep, inmiddels begin ik al aardig tot de jongere garde te behoren. Ik werd deze week dan ook met grote regelmaat gefeliciteerd met mijn negenentwintigste verjaardag.
Toen ik me op zondag, als panellid bij een politiek café over kraken, moest voorstellen, was de fout dan ook snel gemaakt. Ik ben Selçuk Akinci, negenentwintig jaar en fractievoorzitter van GroenLinks in de Bredase gemeenteraad”, zei ik zonder blikken of blozen. Toen realiseerde ik me ineens mijn eerste politieke leugen.
„nou ja, eigenlijk ben ik al een paar jaar negenentwintig”, voegde ik er nog snel aan toe, „soms moet je in mijn vak de zaken net iets mooier voordoen dan ze zijn.”
Gelukkig, dacht ik en haalde opgelucht adem. De forumdiscussie was nog maar net begonnen en ik had de lachers al weer op mijn hand.
„Ik lust eigenlijk wel een stuk oude taart bij de koffie.” Of, wijzend op de fles rode port op tafel: „die wordt met de jaren wèl steeds mooier.” De grappen waren niet van de lucht op mijn moeders zestigste verjaardag.
Ze staat nu voor de keuze: doorgaan op de ingeslagen route, ver uit de buurt van vijftigplusbeurzen, en seniorenvakanties. Of toch maar toegeven dat het echt niet langer verantwoord is om nog langer elke week tweemaal hard te lopen en jaarlijks een fikse fietsvacantie te nemen. Ze zal maar iets breken. Ze drinkt toch al geen melk.
We moeten haar binnenkort misschien ook maar vast gaan inschrijven. Je weet nooit wanneer dat ineens nodig is. En een curator benoemen, als ze straks haar eigen boontjes niet meer kan doppen.
Als we nu met een paar leeftijdgenoten samenwerken, dan kunnen we onze ouders misschien in een woongroep laten wonen en samen een zuster inhuren. Dat lijkt me beter dan de horrorverhalen die je hoort over de thuiszorg.
Mijn moeder wil er allemaal niets van weten. En over pensioneren hoeven we al helemaal niet te beginnen. Wat wij snotneuzen wel niet denken. En als ze tijdens de fietsvacantie van een ravijn flikkert, dan hoopt ze dat het een mooie val wordt. Vertederend, niet, die ontkenningsfase?
Och, wij laten het maar zo. Ik zie mijn moeder eigenlijk ook niet rondlopen met een hondje en een RVS-paraplu. En met tachtig over de snelweg vindt ze godzijdank nog steeds zo’n vijfenveertig kilometer te langzaam. Als ze het maar niet te bont gaat maken. Een beetje waardigheid kan geen kwaad.
Gefeliciteerd hoor, mam. Dat je nog maar lang oma mag blijven.
Weken, nee maanden hadden we er naar uitgezien. Mijn 11111e levensdag. Totdat er iemand besloot toch even na te rekenen of het wel klopte wat ik had gezegd.
En zo kwam de pijnlijke waarheid alsnog aan het licht. Twijfel over de authenticiteit van deze dag werd gewekt en ik besloot het hele gebeuren handmatig nog eens na te rekenen. Geschokt kwam ik tot de welhaast ongelooflijke conclusie: het zorgvuldig geplande feest van deze middag berustte op een vreselijk misverstand. In werkelijkheid was het mijn 11118e dag op deze aardkloot.
Ten grondslag aan deze enorme misrekening lag een corrupt stukje Plugin dat ik jaren geleden al eens gedownload had voor mijn weblog. Mijn enorme vertrouwen in open source-software en het zelfreinigend vermogen van de internetgemeenschap heeft me geen seconde doen twijfelen aan de mogelijkheid dat het tellertje wel eens gewoon foutieve berekeningen zou kunnen maken.
En dat is dus precies wat het tellertje wel doet. En dat nog verrassend weinig consequent. In de afgelopen drie maanden zijn er namelijk weer enkele dagen van mijn leeftijd afgesnoept. Het is weinig bij de tijd, maar het houdt je anderzijds wel weer jong.
En voor de gezelligheid maakte het niets uit. Al viel het me wel een beetje tegen dat de huisgemaakte sangria toch vooral door mij moest worden opgedronken. Wat overigens helemaal geen straf was.
Die Heimat, alle elf delen, in één keer. Dat was de manier waarop Marlies haar verjaardag wilde vieren. Of ik daarbij wilde zijn. En dan ook meteen mijn beamer wilde meenemen.
En dus werd iedereen ook vriendelijk verzocht om dan wel mee te kijken, dan wel weg te blijven. Geen gezellig gekeuvel aan de keukentafel dit maal. Het was hardcore cinema. Kinderen thuislaten dus.
Uiteraard waren er toch nog twee zussen die het nodig vonden om, met kroost, toch even gezellig langs te komen. Overigens gelukkig wel net in de pauze, tussen twee delen in. Drank konden ze krijgen en zelfs een stuk taart. Maar daarna werden ze door Marlies gedecideerd de huiskamer in gedirigeerd voor het volgende deel.
We hebben de volle vijftien uur niet afgekregen. De pauzes waren daar net iets le lang voor. Er staan nog twee delen en nog vijf en een half uur televisie op ons te wachten.
Ooit, lang geleden, won ik de eerste Christ Crul Bokaal voor de Beste Politiek Debater van het jaar. Dat was tien jaar geleden, op de zeventigste verjaardag van de éminence grise van GroenLinks.
Nu, tien jaar later, werd de debatwedstrijd opnieuw gehouden, dit maal was ik geen deelnemer, maar -je gelooft het niet- debatleider. En hoewel iedereen een tikkeltje ouder is geworden, is de setting van de verjaardagen van Christ nauwelijks veranderd. Nog steeds de achterzaal van Café Parkzicht, nog steeds de band van Cees Loomans op het podium, weer de zelfde gezichten en nog steeds warme beenham als avondeten.
Lucy Prins ging met de bokaal naar huis, ikzelf met honger. Er is in tien jaar niet zoveel veranderd, behalve misschien dat ik geen vlees meer eet.
Goed, ik zeg dan wel dat mensen vanaf twee uur welkom zijn, maar of ze me dan ook thuis aantreffen is een tweede.
Ik was even met het vuilnis naar de ondergrondse container. Uiteraard net op het moment dat Guus zich voor mijn voordeur vertwijfeld afvroeg waarom ik toch niet open deed. Gelukkig is de afvalcontainer om de hoek en zag ik Guus al staan. Met en fles wijn. Mijn negenentwintigste verjaardag kon wederom beginnen.
Gedurende de dag en avond druppelde iedereen binnen. En druppelde weer weg. SMS-ten dat ze niet zouden komen, of sms-ten helemaal niet. En rond een uur of acht maakte ik een grote pan macaroni.
Helemaal op het einde van het feestje, ergens diep in de nacht, bedacht Joris (bekend van Joris Timmer- en Klusbedrijf), dat hij nog een slogan nodig had voor op zijn bus. Op ons meest creatieve moment bedachten we het volgende: „God schiep de wereld in zeven dagen, maar moest Joris een offerte vragen”. Ik denk serieus dat het de meest briljante reclameslogan ooit is.
Zondagmiddag, lekker weer en moeders verjaardag. Vrolijk fietste ik naar mijn ouderlijk huis met een middagje sangria drinken in het vooruitzicht.
Gedurende de middag druppelde de familie binnen, kwamen vrienden langs en gingen anderen weer naar huis. Alleen ik was niet weg te slaan. Tevreden bleef ik aan de huisgemaakte sangria nippen.
En zo ging de avond over in de nacht. Alle visite was inmiddels naar huis. Moeders en ik waren getweeën overgebleven in de tuin. De sangria was inmiddels op, maar zonder veel problemen was er een fles wijn opengetrokken. En net toen ‘ie op was, waren we weer in een interessant gesprek verzeild, dus we moesten wel nog een fles opengetrokken. En die moest natuurlijk ook op, want wijn bewaart niet.
En zo liep de nacht over in de ochtend. Tijd voor thee met ontbijt. Nachtbraken met moeder, voor alles is een eerste keer.