Het Weerzien

Lege flessen

Het was minstens anderhalf jaar geleden geweest dat we elkaar in dit gezelschap gezien hadden. Sinds de studietijd is de groep vrienden uitgewaaierd over het hele land. En sommigen zelfs daarbuiten. Voor de gelegenheid, in dit geval een verlate verjaardag, keerde iedereen even terug naar de Heimat.

Op het eerste gezicht leek er weinig veranderd. De bier-drinkers dronken nog steeds bier, de wijn-drinkers wijn. Alleen de huismerken waren ingeruild voor de betere a-merken. Wie beter luisterde, wist echter wel beter. Onschuldige gespreksonderwerpen als de nieuwe release van weer één of andere ontzettend independent rockbandje behoorden permanent tot het verleden.

De één deed geen oog meer dicht omdat hij vader was geworden. Een ander was zwanger van haar ex en weer een derde stond op het punt na een jarenlange relatie zijn vriendin te dumpen. Een vierde was net single geworden en weer een vijfde had er net een buitenrelationele affaire op na gehouden.

Het was eigenlijk nauwelijks verwonderlijk dat de drank niet toereikend was voor zoveel dertigersleed.

Het fust – di 15 sept 2009

Bier
Bier

Gert was blij dat hij eens niet tijdens Breda Barst jarig was, maar net ervoor. Dat zijn feestje op een doordeweekse dag viel kon hem niet zo veel deren.

En dus had hij een fust gereserveerd in Dok 19. Tegen sluitingstijd kondigde iedereen aan de volgende ochtend maar een uurtje later naar het werk te gaan.

De Reiziger – za 5 sept. 2009

Things not to do
Things not to do

Zaterdag een rustige dag? Geenszins. De agenda stond vol, zowel met zakelijke als sociale verplichtingen.

Ik mocht zaterdagochtend al vroeg mijn bed uit om naar een Campagnebijeenkomst voor provinciale afdelingen van GroenLinks te gaan. En aangezien ik toch al in Utrecht was, ben ik vervolgens even naar Café België gegaan om bij te praten met vriend Gijs. Sinds enkele weken gaat het niet zo goed met de gezondheid van een gemeenschappelijke vriend van ons. Onwillekeurig heb je dan de behoefte om elkaar op te zoeken.

Die avond was ook de opening van het nieuwe politieke jaar in Breda. Geen zeer officiële bijeenkomst, maar meer een receptie waarbij de raadsleden informeel samenzijn, dit jaar gehouden bij Breda Hippique. Altijd goed voor de onderlinge contacten.

Het was al over twaalven toen ik met de trein naar Tilburg afreisde, naar de verjaardag van Ellis. En aangezien het daar gezellig genoeg was om de laatste trein te missen ben ik ergens tegen een uur of vijf maar op de houten vloer gaan liggen om te slapen. Rough style. Gelukkig had ik al wat drank op.

De Vindbare – ma 31 aug. 2009

N97
N97

Ik had een feestje in Utrecht. Een verjaardagsfeest. Van een vriend die eertijds nog boven een café aan het Ledig Erf woonde, maar inmiddels is verhuisd naar de Plompetorengracht.

Normaal zou de gang naar zo’n feestje ellenlange voorbereiding vergen. Ooit nog met een stadsplattegrond die ik over heb gehouden aan mijn studententijd. Later met routebeschrijvingen van Google Maps en als ik die weer eens op de printer had laten liggen routebeschrijving uit de handige printmachine op het station van Utrecht.

Dat gezwalk in het donker in een slechts deels bekende stad leverde standaard omwegen op. Altijd nam ik ergens wel een verkeerde afslag of vond ik de kaart te onduidelijk. Maar dat is inmiddels allemaal verleden tijd.

Mijn nieuwe N97 met kaarten en ingebouwde GPS-ontvanger hoef ik nooit meer te laat op een feestje te zijn.

De Broodschrijver – za 4 juli 2009

 

wachthuisvloer op perron 2/3 op Station Breda
wachthuisvloer op perron 2/3 op Station Breda

 

Ooit was ik journalist. Of broodschrijver, zo je wil. Ik zette mijn eerste stappen als redacteur bij het lokale dagblad BN/DeStem. En zo werd acht jaar geleden ook onderstaande column van mij gepubliceerd. Ik moest er aan denken, waarschijnlijk door mijn verzuchting van gisteren.

Het is een drukke tijd voor de scholieren die net de resultaten van het eindexamen hebben gekregen. De sociale agenda staat vol eindexamenfeestjes. Voor het eerst sinds jaren was ik weer bij een dergelijke gelegenheid aanwezig. Bij de voordeur hing een plakkaat met daarop de mededeling dat de buren lief zijn en er dus niet in hun tuin gekotst diende te worden. Binnen stond de muziek, of wat daarvoor door moest gaan, hard genoeg om de buren aan beide zijden ongewild mee te doen laten deinen. Er werden geen concessies gedaan: om twee
uur ging de stereo geen streep zachter. In de In de achtertuin zaten de blowers en op het trapveldje twee straten verderop lag een door vermoeidheid overmande knaap ongegeneerd te pitten.

Toen het buiten weer licht begon te worden, was het slagveld pas goed te overzien. Lege en halflege pijpjes bier ontsierden tuin en woonkamer. Het was onvoorstelbaar hoe snel en veel die kids van zeventien konden drinken. Vijftien kratten hadden de jongeren soldaat gemaakt. Tussen de ravage zat ik stomdronken te mijmeren over mijn eigen eindexamentijd. Ik vrees zelfs dat ik een jongen op het hart heb gedrukt toch vooral te genieten. Het is immers de mooiste tijd van je leven.

Selçuk Akinci

BN/DeStem
21 juni 2001

De Nachtreiziger – vr 5 juli 2009

Vrij op Vasalis: De trein rijdt als een slaapkamer door de nacht
Vrij op Vasalis: 'De trein rijdt als een slaapkamer door de nacht'

Het feest van de drie zetels duurde tot drie uur. Daarna moest het café noodgedwongen sluiten en moesten wij noodgedwongen naar huis. Daar hebben ze tegenwoordig nachtnet voor uitgevonden.

Tot Rotterdam ging dat heel prima. Rogier, Euro-kandidaat, zelfbenoemd womanizer en autodidact in linguïstisch programmeren deed zijn stinkende best om twee vrouwen te versieren. Het daaruit voortvloeiende amusement hield me tot Rotterdam wakker. Ergens na Dordrecht, toen het reisgezelschap al lang was geslonken tot alleen mezelf, viel ik in slaap.

Ik werd wakker in Tilburg, waar ik erachter kwam dat de eerstvolgende trein naar Breda pas een uur later weer zou rijden. Ik verkoos de warmte boven de kou en keerde terug in de trein die me verder bracht naar Eindhoven. Om daar vervolgens een klein kwartier later weer in te stappen in de eerste trein naar Breda.

Het Nachtnet is een toevluchtsoord voor vermoeide feestvierders, dolende nachtbrakers en gestrande reizigers.

Doorhalen – za 2 mei 2009

Kampvuurtje
Kampvuurtje

De zon scheen, het was al dagen lekker weer en half Nederland heeft vrij. Reden genoeg voor Lucas om een grote barbecue te organiseren, gevold door een groot tuinfeest. Lucas is zo’n beetje de laatste anti-kraker in het verder leegstaande huizenblok, dus voor geluidsoverlast hoefde hij niet te vrezen.

Lucas overdreef niet toen hij het had over een grote barbecue. Over de volle breedte van de schuur had hij tegels uit de tuin geschept om kolen te kunnen stoken. Enkele bakstenen en de roosters van zijn oven maakte de opstelling compleet. Vlees had iedereen zelf meegenomen of, in mijn geval, vis en sla.

Terwijl de avond langzaam nacht werd en de nacht vervolgens weer ochtend, doofden achtereenvolgens de kooltjes van de barbecue en later het hout van het kampvuur. Het gezelschap werd steeds beter zichtbaar in het blauwige ochtendlicht.

Terwijl ik nog een biertje opende, zag ik de één na de ander een lijntje speed naar binnen snuiven. ‘Een nacht doorhalen met hulpmiddelen, da’s toch geen prestatie’, dacht ik schamper in mezelf en nam nog maar een flinke slok.

Dipster – zo 26 apr. 2009

iPod
iPod

De feestjes bij Joost zijn misschien niet legendarisch. Maar wel heel leuk. Daarnaast blijft een deel van het gezelschap ook altijd slapen, ondanks dat Eindhoven toch al weer enige tijd is aangesloten op het nachtnet.

Het was Gijs die ‘s morgens als eerste mijn iPod vond om eens te kijken welke foute muziek er allemaal opstond. En vond hij al snel Chesney Hawkes. En Rick Astley. En ‘Heaven is a Place on Earth’, van Belinda Carlisle. En het hele repertoire van Tokio Hotel.

Dat het ding verder vol stond met Sound Garden, Pearl Jam, Green Day, Stone Temple Pilots, Placebo, Vampire Weekend, The Killers, The Goo Goo Dolls en andere retegoeie muziek, kon mijn verbrijzelde imago niet meer redden. „Ik snap het wel hoor”, zei Gijs. „Ik zou ook naar ‘The One and Only’ van Chesney Hawkes luisteren als ik me een keer kut voel.”

Geruisloos trok ik het uiteinde van mijn slaapzak tot ver over mijn hoofd.

Homo Bacchabundus – vr 19 dec. 2008

Kerst aan de Nieuwe Haven

Het Glazen Huis staat in Breda. Voor diegenen die niet weten wat dat is: onder welke rots komen jullie vandaan?

Het was sowieso een bruisende vrijdag in het Bredase. Zo was er de opening van het tweede deel van de Nieuwe Haven, dat gepaard ging met een sfeervol ingerichte kerstmarkt. Dankzij de voltooiing van dit deel van de haven is Breda er een mooie wandelboulevard rijker op geworden.

Ik was die avond samen met oud-commissielid Rian Verweijmeren op pad. Die me vervolgens, nadat we eerst enkele pinten naar binnen sloegen bij een soort drijvende ski-hut-achtige taverne die naast de tijdelijke ijsbaan in de haven was verrezen, als onderdeel van mijn opvoeding, nog even de Venice, Bredaas’ oudste homokroeg, binnen sleepte. Waarna het vervolgens mijn beurt was om haar de Boulevard mee in te slepen.

Toen Rian enkele uren later huiswaarts keerde, was voor mij de avond nog alles behalve om. Zo had ik me de hele dag al voorgenomen een donatie voor het Glazen Huis te doen en aangezien het inmiddels al sluitingstijd was geweest en er dus binnen niet meer zo veel te beleven viel, leek dit daarvoor het ideale moment. Iets waar ik de volgende dag, nadat ik het geluidsfragment had teruggehoord, al weer heel anders over dacht.

Daarmee was het nog nauwelijks gedaan met de feestvreugde. Zo was er, wist één van de barmaatjes van de Boulevard me te vertellen, nog ergens een feestje gaande waar we absoluut naar toe moesten. En aldus geschiedde. Daar ontmoette ik een Duitser uit Hamburg die ik nog wist te overtuigen dat we bij mij echt nog een fles whisky soldaat moesten maken. Waar we ook nog even werden gestoord door de bovenbuurman die samen met twee vrienden tot de vreselijke ontdekking was gekomen dat zijn biervoorraad op was, maar de mijne wellicht nog niet.

Het was al lang licht en over tienen toen ik eindelijk ging slapen. Waarom begint het reces bij mij toch altijd met zo’n dwangmatig bacchanaal?

Homo Abscidens – za 29 nov. 2008

Het was natuurlijk al ver in de middag, toen de herfstzon de kamer in scheen en ons wakker maakte. Gijs lag verfrommeld in bed, samen met studiegenoot, die voor het gemak ook maar niet meer naar huis was gegaan. Op de houten vloer, bezijden de rotzooi, onder een lange wollen jas, lag ik.

Het ontbijt, of beter, de late lunch, bestond uit croissants van de Appie en een fles Valencia-sinaasappelsap. En natuurlijk de benodigde hoeveelheden koffie. Gisteren mocht dan weliswaar het afstudeerfeest zijn geweest, student-af was Gijs nog absoluut niet.

Terwijl ik samen met studiegenoot naar het station liep, begon de schemering al weer langzaam in te zetten. Zij moest met twee tassen vol cadeaus en een fiets naar Den Bosch, ik zonder dat alles naar Breda. Zonder tegenstribbelen droeg ik haar tassen.

Aangekomen in Breda was het al donker, een onmerkbaar voorbij gestreken dag. In mijn fantasie is het een heel mooie zaterdag geweest.