barbecue – selcuk.nl

Doorhalen – za 2 mei 2009

De zon scheen, het was al dagen lekker weer en half Nederland heeft vrij. Reden genoeg voor Lucas om een grote barbecue te organiseren, gevold door een groot tuinfeest. Lucas is zo’n beetje de laatste anti-kraker in het verder leegstaande huizenblok, dus voor geluidsoverlast hoefde hij niet te vrezen.

Lucas overdreef niet toen hij het had over een grote barbecue. Over de volle breedte van de schuur had hij tegels uit de tuin geschept om kolen te kunnen stoken. Enkele bakstenen en de roosters van zijn oven maakte de opstelling compleet. Vlees had iedereen zelf meegenomen of, in mijn geval, vis en sla.

Terwijl de avond langzaam nacht werd en de nacht vervolgens weer ochtend, doofden achtereenvolgens de kooltjes van de barbecue en later het hout van het kampvuur. Het gezelschap werd steeds beter zichtbaar in het blauwige ochtendlicht.

Terwijl ik nog een biertje opende, zag ik de één na de ander een lijntje speed naar binnen snuiven. ‘Een nacht doorhalen met hulpmiddelen, da’s toch geen prestatie’, dacht ik schamper in mezelf en nam nog maar een flinke slok.

De Asado – do 1 jan. 2008

Asado

Wellicht is dit een goed moment om te vertellen dat ik doorgaans min of meer vegetariër ben, maar nu even niet.

Toen ik ruim anderhalf jaar geleden besloot vlees te mijden, had ik – mij is kennelijk een vooruitziende blik gegeven – een uitzonderingsclausule ingebouwd voor vakanties. In het buitenland geld voor mij het credo `when in Rome, do like the Romans do´. Of, in dit specifieke geval, de Uruguayanen. En wellicht is het dan ook een goed moment om uit te leggen dat Uruguayanen niets anders – en dan overdrijf ik werkelijkwaar slechts nauwelijks – eten dan vlees.

Dus had ik op de valreep van 2008 bij Roberto en Sergio al meer vlees op dan de rest van het voorbije jaar. En aangezien er van dat vlees nog een heleboel over was, werd daar de volgende middag, na een forse wandeling over de Rambla, ook nog gezamenlijk gelunchd. Uruguayanen gooien ´s avonds al hun vlees op de barbecue, en eten het vlees dat overblijft de middag daarop alsnog, maar dan koud. En, toegegeven, dat is ook koud best lekker.

Homo Lepidus – ma 29 sept. 2008

Breda Barst 2007 - foto: Jaap van Kemenade

Ik kon de familiedag maar voor de helft kunnen meemaken. Tegen het eind van de middag pakte ik de trein naar Breda om bij de vrijwilligersbarbecue van Breda Barst te kunnen zijn.

Breda Barst wordt na dertien jaar nog steeds gedragen door vrijwilligers. En aangezien feestjes een elementair recht van vrijwilligers zijn, worden zij een week of wat na het festival bedankt met een avondje onbeperkt zuipen. Voor de gelegenheid had ik me omringd met een fraai gezelschap blonde jongens met wie ik een week eerder een bardienst draaide. Niets menselijks is mij vreemd.

Hier werden, naar mate de alcohol meer vloeide, de meest wilde plannen bedacht. Breda zou behoefte hebben aan een semi-kunstzinnig collectief dat eens in de zoveel tijd een happening creëert in de stad. Zo’n flashmob-achtig gebeurden dat er voor bedoeld is de maatschappij een spiegel voor te houden. Of eigenlijk vooral om gelegitimeerd lol te kunnen hebben. Tal van ideeën rolden over tafel, het ene nog waanzinniger dan het andere. Ideeën die ik niet kan opnoemen omdat het ofwel het verrassingselement zou wegnemen ofwel omdat ik ze simpelweg al weer vergeten ben.

En dus werden adressen uitgewisseld, opdat we binnenkort zo’n actie op touw zouden zetten. Vaak, echter, strandden dat soort plannetjes al voor ze goed en wel uitgedacht zijn. Met als bijkomend voordeel dat we de lol van de voorbereiding al wel gehad hebben, maar we de praktische zorg van de uitvoering gewoon kunnen laten voor wat die is.

Vrolijkheid is een zijnstoestand.