Gebarsten – di 22 sept 2009

...kapot...
...kapot...

Na vier dagen slaaptekort, sjouwen, opbouwen en diensten draaien is de maandag van Breda Barst altijd iets wat ik slechts adequaat kan omschrijven als de ultieme festivalhel.

Maandag is opruimdag. Want het park moet opgeruimd worden en we willen de boel ook echt netjes achterlaten. En onwillekeurig neemt gedurende de dag de irritatie tussen de nog overgebleven vrijwilligers exponentieel toe. Het is sjouwen, gedachten op nul, blik op oneindig.

Als dat dan allemaal achter de rug is, volgt een avondje bier drinken in Dok 19. Een traditie die inmiddels nog de enige reden is waarom de vrijwilligers van de maandag het überhaupt nog volhouden.

Met als enige conclusie dat, wanneer dinsdagochtend na een vijfde, veel te korte nacht, iedereen gebroken in zijn of haar bed blijft liggen en zich met een flinke kater afvraagt waarom ‘ie in vredesnaam na al die jaren nog steeds vrijwilliger is bij Breda Barst.

En ook waarom ‘ie vooraf niet de tegenwoordigheid van geest had om ook op dinsdag vrij te nemen.

Barst (1) – 19 en 20 sept. 2009

Scheve lantaarn
Scheve lantaarn

Eén van de grootste ergernissen van de organisatie van Breda Barst zijn al die leveranciers die tijdens de opbouw van het festival dan wel over het gras rijden, dan wel de paden een uur blokkeren zodat anderen over het gras rijden of wel één van de sierlijke lantaarnpalen in het park omver rijden.

Op vrijdag was het het IJsboerke, dat zonder overdrijven zo’n drie kwartier zijn wagen midden op het pad had staan maar zelf in geen velden of wegen te bekennen was. En ik stond daar natuurlijk achter. Ik kon met de bakwagen niet voor of achteruit en als lid van de organisatie kon ik het natuurlijk niet maken om over het gazon te rijden.

Tot ik een gaatje vond. Via een omweg, een zijpaadje, een doorsteek en een halve cirkel over weer een ander wandelpad kon ik na een veel te lange en niet binnen het schema passende vertraging op de plaats van bestemming komen.

Daarbij in mij ongeduld met de punt van de bakwagen de in een sierlijke boog over het bad hangende lantaarnpaal rakend.

Voor het eerst in de 11 edities van Breda Barst in park Valkenberg is er een lantaarnpaal gesneuveld door toedoen van de organisatie zelf. Dat die twijfelachtige eer nu net op mijn naam moet staan.

Barstensvol – vr 18 sept. 2009

Volle bakwagen
Volle bakwagen

We gingen het deze keer professioneler aanpakken. Geen gehannes meer met bestelbusjes van onszelf en van vrienden, maar gewoon een laadbak. Achttien kuub, dat moest wel genoeg zijn om al het decor in te vervoeren.

En dus stonden we donderdag vanaf het einde van de middag klaar om een rondje te doen langs al die verschillende plaatsen in Breda waar de diverse onderdelen van het Breda Barst-decor liggen opgeslagen. En dat alles volgens een strak schema waarin zelfs het avondeten en de rook- en koffiepauzes waren ingepland.

Tot onze grote schrik kwamen we er gedurende de donderdagavond achter dat niet alleen het schema op momenten wat te optimistisch was opgesteld, maar vooral dat achttien kuub bij lange na niet genoeg was om alles te vervoeren.

‘Sinds wanneer hebben we toch zo ontiegelijk veel rotzooi?’, vroeg ik me, rokend en koffiedrinkend tijdens één van de niet geplande pauzes hoofdschuddend af.

De Knutselaar – 12 en 13 sept. 2009

Stationsvitrine
Stationsvitrine

Nog één week voor Breda Barst. Dat betekent vooral: veel verven, veel afwerken, veel dingen doen die eigenlijk met geen mogelijkheid meer te doen zijn. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Als decorgroep weten we bijna zeker dat het bijna zover is als we een stukje van de stationsvitrine van het plaatselijke poppodium MeZZ claimen om aandacht te vragen voor Breda Barst.

We weten pas zeker dat het bijna zover is als we ons enigszins zorgen beginnen te maken over de planning, het schema, de hoeveelheid werk die nog verricht moet worden en eigenlijk op het punt staan om moedeloos ons hoofd in de schoot te werpen en het maar gewoon op te geven.

Maar dat doen we natuurlijk nooit. Het werd een weekeind flink doorwerken.

Voorrondes – za 16 en zo 17 mei 2009

Breda Barst 2007 - foto Jaap van Kemenade
Breda Barst 2007 - foto Jaap van Kemenade

De voorrondes van Breda Barst werden dit jaar in één weekeinde gehouden. En helaas slechts met tien bands in plaats van vijftien.

Ik kan maar het beste eerlijk zijn, Uw jury had het er dit jaar maar moeilijk mee. Waar de kwaliteit vorig jaar ontzettend hoog lag, met de door mij bejubelde Death Letters als onnavolgbaar hoogtepunt, was het dit jaar maar matig.

Dat wil niet zeggen dat de jury het makkelijk had. In tegendeel. We kregen de vier podiumplaatsen voor het festival die gereserveerd zijn voor beginnende bands, maar moeilijk opgevuld. Goed, over twee bands waren we het snel eens, maar die overige twee plekken. Het was eerder wegstrepen wie er absoluut niet mocht staan, dan een gevecht tussen de juryleden over welke band er absoluut niet buiten mocht vallen.

Dat is niet aardig, maar dit jaar helaas wel de waarheid. Dat noopt tot twee conclusies. Eén: het loont als band zeker de moeite om volgend jaar weer een demo op te sturen. En twee: wellicht moeten we volgend jaar toch maar weer vijftien bands neerzetten.

En een derde opmerking aan de gekozen bands: U heeft op 19 en 20 september wat te bewijzen.

Homo Lepidus – ma 29 sept. 2008

Breda Barst 2007 - foto: Jaap van Kemenade
Breda Barst 2007 - foto: Jaap van Kemenade

Ik kon de familiedag maar voor de helft kunnen meemaken. Tegen het eind van de middag pakte ik de trein naar Breda om bij de vrijwilligersbarbecue van Breda Barst te kunnen zijn.

Breda Barst wordt na dertien jaar nog steeds gedragen door vrijwilligers. En aangezien feestjes een elementair recht van vrijwilligers zijn, worden zij een week of wat na het festival bedankt met een avondje onbeperkt zuipen. Voor de gelegenheid had ik me omringd met een fraai gezelschap blonde jongens met wie ik een week eerder een bardienst draaide. Niets menselijks is mij vreemd.

Hier werden, naar mate de alcohol meer vloeide, de meest wilde plannen bedacht. Breda zou behoefte hebben aan een semi-kunstzinnig collectief dat eens in de zoveel tijd een happening creëert in de stad. Zo’n flashmob-achtig gebeurden dat er voor bedoeld is de maatschappij een spiegel voor te houden. Of eigenlijk vooral om gelegitimeerd lol te kunnen hebben. Tal van ideeën rolden over tafel, het ene nog waanzinniger dan het andere. Ideeën die ik niet kan opnoemen omdat het ofwel het verrassingselement zou wegnemen ofwel omdat ik ze simpelweg al weer vergeten ben.

En dus werden adressen uitgewisseld, opdat we binnenkort zo’n actie op touw zouden zetten. Vaak, echter, strandden dat soort plannetjes al voor ze goed en wel uitgedacht zijn. Met als bijkomend voordeel dat we de lol van de voorbereiding al wel gehad hebben, maar we de praktische zorg van de uitvoering gewoon kunnen laten voor wat die is.

Vrolijkheid is een zijnstoestand.

Homo Displodens (4) – 22 sept. 2008

Breda Barst 2008 - foto: Crazy Eddie
Breda Barst 2008 - foto: Crazy Eddie

Na bij elkaar twaalf uur geschouwd te hebben, drie uur in de auto te hebben gereden, drie uur luidsprekers te hebben opgehangen, zes uur te hebben opgeruimd en tien uur achter de bar gestaan te hebben, zit een mens er aardig doorheen.

Helaas moet er op maandag ook nog een hele dag opgeruimd worden: alle decorstukken terug naar de verschillende opslagplekken. Maar als vervolgens, rond zeven uur, de laatste doos is ingepakt en het laatste controlerondje door een inmiddels relatief schoon park is gereden, zit het werk erop. Dan rest slechts nog de laatste plichtpleging: zeven uur zuipen in Dok19.

Behalve, helaas, voor mij. Ik had nog een extra raadsvergadering (een wethouder moest even opnieuw geïnstalleerd worden omdat er een fout bij de beëdiging was gemaakt) en een redactievergadering van de nieuwsbrief van GroenLinks. En ook nog een korte fractievergadering. Uiteindelijk kon ik rond half negen aansluiten bij de rest van de organisatie. Met een biertje in één hand, pizza in de andere en in de lucht het gelukzalige gevoel dat het ons weer gelukt was: het leukste feestje van de stad.

Homo Displodens (3) – zo 21 sept. 2008

Breda Barst 2008 - foto: Crazy Eddie
Breda Barst 2008 - foto: Crazy Eddie

Het leukste werk tijdens het festival blijft in mijn ogen de late bardienst op zondagavond. Na een beetje schuifwerk in het rooster, lukte het om met hetzelfde team als gisteren te werken.

Wat veel mensen niet weten is dat al het personeel op zo’n dag geheel vrijwillig werkt. Dat moet ook wel, want anders zouden we Breda Barst nooit kunnen organiseren. En elk jaar lukt het weer om voldoende vrijwilligers te vinden die graag meehelpen. Sommige mensen begrijpen dat niet en kijken je verbaasd aan als je ze meedeelt dat je gratis werkt. Anderen begrijpen het wel en kunnen het enorm waarderen.

Tijdens de bardienst werd ik door één jongen opgemerkt als ‘de fractievoorzitter van GroenLinks in Breda’. Hij was daardoor zo positief verrast dat hij luidkeels tegen zijn vrienden moest vertellen ‘dat daar zo maar een politicus biertjes zat te tappen’. Dat ik dat al dertien jaar doe, deed er even niet zo toe.

Toen om elf uur het laatste bier getapt was en de bar dicht moest, hebben we de laatste voorraad vooraf ingeschonken drank op de uitgiftebar gezet voor een ieder die er nog zin in had. Dit rondje was van Breda Barst. Het barpersoneel ging naast elkaar staan, armen in elkaars schouders, en buigde diep voor het applaus dat hen ten deel viel. „Thank you Germany, you’ve been a lovely audience”, riep ik natuurlijk weer net iets te gevat.

Homo Displodens (2) – za 20 sept. 2008

Vengeance op Breda Barst 2008 - foto: Johan Wouters
Breda Barst 2008 - foto: Crazy Eddie

Misschien wel het grappigste decorproject van dit jaar: dixieland. Op het toiletteneiland was elke mobiele plee voorzien van een luidspreker waar dixieland uit scahlde, verwijzend naar mobiele toilettenfabrikant dixie. Jammer dan toch dat de toiletten dit jaar gehuurd waren bij concurrent Port-o-let.

De reacties waren enthousiast, alhoewel ik niet de indruk had dat velen deze moeder aller woordgrappen nu echt doorzag. De meesten hielden het op een spontaan „hé, wat grappig, er zit muziek in de wc’s.”

Ook leuk: de Keuringsdienst van Waren die komt controleren of we alcohol verkopen aan zestien-minners, en uiteraard schiet er op zo’n festival wel eens een jonger iemand tussendoor. Andere wetenswaardigheden: ik had het blondste barteam ooit, Het vriendje van week 12 kwam zijn roseetje aan mijn bar bestellen en het is op zaterdag nog nooit zo druk geweest op het festival.

De uiteindelijke bieromzet was ongeveer 18.000 liter, het bezoekersaantal zo’n 35.000. En hoewel sommigen de programmering dit jaar wellicht wat matjes vonden (kwalitatief prima, maar geen bijzondere uitschieters), was het één van de mooiere Breda Barsten totnogtoe. Misschien omdat alles dit jaar relatief zo soepeltjes leek te verlopen. Iets wat je na dertien jaar ook best wel mag verwachten eigenlijk.