Tag: decor

Eindelijk was het zover. Na eerder veelvuldig bijeengekomen te zijn om ideeën te bedenken, kwam het eindelijk tot uitvoering. Enthousiast sprongen we in het creatieve handwerk.

We hebben in het verleden nog al eens meer tijd gestoken in het decor van Breda Barst, maar dit jaar kwam het er om allerlei redenen niet van. Jaap is druk met afstuderen, Joris is druk met het klussen aan zijn huis en ik heb het druk met… ik heb het eigenlijk gewoon altijd druk. Daar komt nog bij dat we geen vaste werkplek meer hebben.

Daar staat gelukkig tegenover dat we de decorgroep hebben uitgebreid met een aantal mensen. Dus er hoeft niet gevreesd te worden voor een naakt festivalterrein. Ook dit jaar is er voldoende aankleding.

Plaats van handeling: de huiskamer van vriend en decor-collega Bart in Den Haag. Een niet erg ruime, maar ideale plaats. Bart is namelijk houtbewerker en heeft in zijn huiskamer al zijn gereedschap en ook nog eens een joekel van een werkbank staan. Verjaardagsfeestjes bij Bart eindigen dan ook regelmatig met een creatieve sessie waarin resthout wordt gebruikt om iets te maken. Wat dat ‘iets’ dan precies wordt, blijft vaak ook na het einde van de avond volstrekt onduidelijk.

Onduidelijk was dat dit maal allerminst. Zo legde ik me toe op het maken van een 3D-versie van ons festivallogo. Die overigens ook prima gebruikt kon worden om mij als duivel te portretteren. Creativiteit kent geen grenzen.

Het behoort tot de grotere raadsels van het leven. Of op zijn minst van Breda Barst. Hoe kan een decor-ploeg van drie mensen, waarvan er één niet wil leiden, de tweede niet helder kan communiceren en de derde nergens van af weet, desondanks op tijd een festivalterrein hebben ingericht. Je zou bijna gaan geloven in goddelijke interventie.

Vrijdagmorgen, acht uur. De nacht was kort, aangezien na de raadsvergadering gisterenavond nog de laatste hand gelegd moest worden aan de decorstukken voor popfestival Breda Barst. Om kwart voor acht zou de club bij mij koffie komen drinken. Dat werd half negen. Om negen uur stonden we in het park. Dat had acht uur moeten zijn. Het lijkt een slecht voorteken, maar was het allerminst.

Velen keken argwanend naar de decor-groep, die met vereende krachten en een stuk of vier paar extra handen het park langzaam veranderde in een sprookjesachtig kleurenfestijn vol kolossale libellen. En een informatiestand oprichtte die alle eerdere informatiestands deed verbleken, zo blok hij uit in schoonheid. Zou de decorgroep dit jaar tijdig haar werk afhebben, daar waar we op eerdere edities vaak tot een uur voor het einde van het festival nog bezig waren met de aankleding van één of ander? Het antwoord was een volmondig ‘ja!’. Zaterdagmiddag, twintig seconden voor vijf, stapte Jaap van de onderste sport van de ladder af nadat zij zojuist de laatste libelle zorgvuldig tegen een boom had gebonden.

Breda Barst 2006 behoort inmiddels tot één van de meest geweldige edities ooit: het weer was precies goed en er viel geen druppel regen. Toen ik op zondag dwars door het veld liep drong het ineens tot me door: de affiche was ijzersterk en vijfentwintig duizend vrolijke bezoekers, jong, oud, genoten intens van het festival

Toen op zondagavond elf uur de Infidels hun laatste noten hadden gespeeld, hadden we twee geweldige festivaldagen achter de rug. Voor tal van vrijwilligers begon toen pas het echte werk: het Valkenbergpark moet ook weer worden opgeruimd. Opnieuw gesjouw met electriciteitskabels, hekken, decorstukken en steigerpijpen. Na drie uitputtende dagen kan zoiets alleen maar op karakter. Gelukkig hebben we dat.

Eén week voor Breda Barst. De decorgroep draait overuren. De spaarzame laatste vrije momenten worden opgeslokt door het creatieve proces. Deadline’s verrichten wonderen voor de productiesnelheid.

Nadeel van een vruchtbaar arbeidsproces is dat er zo weinig over te vertellen valt. Er ging niets drastisch fout, niemand raakte gewond en we kwamen er ook niet achter dat we ergens gedurende de dag een catastrofale rekenfout hadden gemaakt die ertoe zou leiden dat we al het werk van de afgelopen weken opnieuw zouden moeten doen.

Het was dus eigenlijk maar een saaie dag. Geen bijzondere ontmoetingen, geen opvallende gesprekken, geen onverwachte wendingen. Geen goede dag dus voor een blogger.

Over een ruime maand is het weer Breda Barst, het jaarlijkse popfestival van Breda dat inmiddels zijn elfde editie gaat beleven. Hoog tijd voor de decorgroep om eens bij elkaar te komen en wat ideeën uit te werken. Want om nou alleen maar decorstukken te recycleren, vonden we wat mager.

Dat zijn de momenten waarop soms heel essentiële vraagstukken naar boven komen. Bijvoorbeeld waar al die decorstukken opgeslagen moeten gaan worden. Zeker nu onze werk- en opslagruimte, een oude loods in een bedrijfspand waar één van onze vrienden anti-kraak in woont, tot verboden gebied verklaard is. Kennelijk was de verhuurder niet erg gecharmeerd van dit ‘commerciële’ gebruik van de door hem beschikbaar gestelde woonruimte. Commerciële activiteiten in een bedrijfspand, het moet ook niet gekker worden.

‘Waarom moeten we het eigenlijk persé bewaren?’ gooide ik de knuppel maar eens in het hoenderhok. Moeten we werkelijk elk jaar alles steeds maar terug laten komen. Het was een gewaagde stelling: ik wilde toch niet serieus voorstellen dat we alles elk jaar weg zouden gooien? Nou niet alles, maar onze bewaardrift staat de creativiteit nogal ‘s in de weg, heb ik het idee. Wat we nu doen heeft iets weg van kliekjesdecor.

Joris stelde een compromis voor: hij zou zich storten op de decorstukken die bewaard moesten blijven, dan kon ik wel werken aan het wegwerpdecor. Ik kon er niet om lachen.