„Piep, piep”, zei mijn telefoon. Berichtje van Joris, „Koffie om half tien bij jou thuis?” Bij het terugbellen ging mijn batterij dood. Moderne communicatie is zo frustrerend.
Rond tien voor tien stond Joris voor de deur, ongeveer tegelijkertijd dat ik naast mijn bed stond. Het was aanvankelijk niet mijn bedoeling om mee te helpen met de decorgroep vandaag, maar een kopje koffie kon altijd natuurlijk. Of het nu uiteindelijk Joris is geweest of de koffie, één van de twee heeft me weten te overtuigen.
Nog precies een maand voor het begin van Breda Barst. De decorgroep moet meters maken. De eerste bakken Standtex zijn al weer besteld en de vormeloze hardboardplaten beginnen langzamerhand ergens op te lijken. Het is de evolutie van het decor: waar de eerste jaren nog dikke houten platen werden gebruikt, iets dat al snel werd ingeruild voor triplex, is het gebruikte materiaal nu hardboard. We gaan met onze tijd mee, onze attributen worden steeds dunner en lichter.
Bij de lunch vroeg Joris zich af hoe lang we dit nu al deden. Al zo’n zeven of acht jaar, was de conclusie. Decor kun je kennelijk nooit genoeg hebben.
