Tag: joris

Homo Exornans – za 23 aug. 2008

decorstuk 'Pacman: Kimagure'

„Piep, piep”, zei mijn telefoon. Berichtje van Joris, „Koffie om half tien bij jou thuis?” Bij het terugbellen ging mijn batterij dood. Moderne communicatie is zo frustrerend.

Rond tien voor tien stond Joris voor de deur, ongeveer tegelijkertijd dat ik naast mijn bed stond. Het was aanvankelijk niet mijn bedoeling om mee te helpen met de decorgroep vandaag, maar een kopje koffie kon altijd natuurlijk. Of het nu uiteindelijk Joris is geweest of de koffie, één van de twee heeft me weten te overtuigen.

Nog precies een maand voor het begin van Breda Barst. De decorgroep moet meters maken. De eerste bakken Standtex zijn al weer besteld en de vormeloze hardboardplaten beginnen langzamerhand ergens op te lijken. Het is de evolutie van het decor: waar de eerste jaren nog dikke houten platen werden gebruikt, iets dat al snel werd ingeruild voor triplex, is het gebruikte materiaal nu hardboard. We gaan met onze tijd mee, onze attributen worden steeds dunner en lichter.

Bij de lunch vroeg Joris zich af hoe lang we dit nu al deden. Al zo’n zeven of acht jaar, was de conclusie. Decor kun je kennelijk nooit genoeg hebben.

Homo Destinans – za 2 aug. 2008

decorruimte Breda Barst

Nog zeven weekeinden tussen nu en Breda Barst. Nog zeven weken dus om te werken aan het decor van misschien wel het leukste gratis festival van Nederland.

Nu was de decorgroep eigenlijk al een jaar of twee enigszins heimatlos. Goed, we hebben drie opslagplaatsen, verspreid over de stad – en dan reken ik de zolders van onze ouders voor het gemak maar even niet mee – maar een vaste plek om te werken hebben we sinds de sloop van de oude kweekschool nooit meer gevonden.

Tot onlangs vriend en decor-collega Joris een leegstaande supermarkt vond die nog een anti-kraakbewoner zocht. Het was liefde op het eerste gezicht, of althans, het was een werkbare relatie. Het huurcontract werd getekend en Joris, die naast decor-ruimte ook directeur en enige werknemer van Joris Timmer en Klusbedrijf is, had de beschikking over werk- en atelierruimte.

En daar zullen we de komende weekeinden dus vertoeven. In de oude C1000 in de wijk Ypelaar. Aan de straat die decennia geleden met een vooruitziende blik door de notabele van het stadsbestuur al vast de naam Jorisstraat werd toebedeeld.

Sommige dingen kunnen welhaast geen toeval zijn.

Homo Remigrans – zo 20 juli 2008

Frans Platteland

De verantwoordelijkheid die ik op me had genomen voor de goede verzorging van de plantjes van Liesbeth en Joris duurde nauwelijks een week.

Nu had ik al even het idee dat ik het blauwe busje van Joris al weer zag rondrijden door de stad. Het feit dat het busje naar me toeterde, maakte dat gevoel alleen maar sterker. Maar Liesbeth en Joris waren in Frankrijk, dus elk blauwe busje dat ik de stad zag rondrijden kon niets anders zijn dan een speling van mijn eigen fantasie. Of beginnende krankzinnigheid. Ik was dan ook niet van plan terug te zwaaien naar blauwe busjes.

Totdat Joris die avond aan de telefoon hing met de mededeling dat ik goed voor de planten had gezorgd en dat ze al weer terug waren. Hoe dat zo? Nou, twee jaar geleden waren ze voor het laatst naar Frankrijk geweest en kwamen ze er achter dat ze het weliswaar een mooi, maar zo langzamerhand toch ook best wel saai land vonden. Nu waren ze dat laatste al weer vergeten. Maar niets zo goed om je geheugen op te frissen dan een vakantie in Frankrijk.

Homo Incommodus – za 12 juli 2008

spreken is zilver ...

„Piep piep”, zei de telefoon. Joris sms’te met de vraag of ik thuis was. En of hij even langs kon komen. Beide was het geval.

Nu kwam hij op zich alleen maar even de sleutel brengen, zodat ik de komende weken op hun plantjes kon passen. Maar een biertje gaat er ook altijd wel in, dus Joris bleef nog even hangen.

Een goed gesprek werd het niet. Terwijl Joris vrolijk vertelde over van alles en nog wat, kon ik alleen communiceren in rudimentaire gebarentaal of door op een laptop te tikken.

„Ik ga maar weer eens”, zei Joris. „Ik vindt dit toch een beetje ongemakkelijk.” Zo gaat de buitenwereld dus om met gehandicapten. Maar gelijk had hij wel, ik voelde me ook bepaald niet op zijn comfortabelst.

Homo Conformans – zo 11 mei 2008

Weightwatchers

„Kun je een dagje meehelpen met klussen”, was de vraag. „Met dit weer?”, antwoordde ik. „Ja, als we zo gaan beginnen komt ons huis nooit af.”

Gelukkig was er wel een tropenrooster ingevoerd. Dus om acht uur ‘s ochtends beginnen met koffie en om twee uur ‘s middags in de zon aan het bier. En aldus geschiedde. In zomers tempo trokken we electriciteitsleidingen door de toekomstige woonkamer van Joris en Liesbeth.

Als extra bonus eindigde het met een voor mij vegetarische barbecue onder de wegtrekkende avondzon. Aubergine met houtskoolsmaak. Best lekker eigenlijk.

O ja, nu we het toch over eten hebben. Laatst kwam ik in de supermarkt een rek met weightwatcher-producten tegen. Zonder daar lacherig over te willen doen, viel me op dat er 20% extra in de verpakking zat. Onwillekeurig vroeg ik me op dat moment af of daarmee niet het eigen doel voorbijgestreefd werd.

Homo Fumosus – zo 6 apr. 2008

Roken verouderd de huid/Rokers sterven jonger

„Goh, iemand zin in een zondagavondbiertje”, vroeg ik aan het eind van de middag per sms aan een aantal vrienden. Ik had zo’n beetje een uur of acht in mijn hoofd. Om zes uur stonden Liesbeth en Joris al op de stoep met een tas friet.

Van een plenaire zitting was geen sprake, eerder van deelsessies. Het vertrek van de eerste lichting viel samen met de komst van Painter en toen die vervolgens weer naar huis ging en ik me al op wilde maken voor een stevige nachtrust, kwam Gert Jan ook nog even acte de présence geven.

Aangezien mijn huiskamer een gastvrij en zeer strikt gehandhaafd rookgebod kent, kwamen we als vanzelf tot de ontdekking dat de ontmoedigingsteksten op de tabakswaar soms nogal contradictoir kunnen zijn. Want als roken verouderd, waarom sterven we dan toch jonger?

Homo Anniversarius – zo 24 febr. 2008

verjaardag

Goed, ik zeg dan wel dat mensen vanaf twee uur welkom zijn, maar of ze me dan ook thuis aantreffen is een tweede.

Ik was even met het vuilnis naar de ondergrondse container. Uiteraard net op het moment dat Guus zich voor mijn voordeur vertwijfeld afvroeg waarom ik toch niet open deed. Gelukkig is de afvalcontainer om de hoek en zag ik Guus al staan. Met en fles wijn. Mijn negenentwintigste verjaardag kon wederom beginnen.

Gedurende de dag en avond druppelde iedereen binnen. En druppelde weer weg. SMS-ten dat ze niet zouden komen, of sms-ten helemaal niet. En rond een uur of acht maakte ik een grote pan macaroni.

Helemaal op het einde van het feestje, ergens diep in de nacht, bedacht Joris (bekend van Joris Timmer- en Klusbedrijf), dat hij nog een slogan nodig had voor op zijn bus. Op ons meest creatieve moment bedachten we het volgende: „God schiep de wereld in zeven dagen, maar moest Joris een offerte vragen”. Ik denk serieus dat het de meest briljante reclameslogan ooit is.

Homo Veraciter – di 12 febr. 2008

Pravda

„Wat een schraal stukje”, zei Joris afgelopen zondag, doelend op mijn blog van 26 januari over de kluswerkzaamheden bij hem thuis. Het is een veeg teken als je vrienden in het café over je weblog gaan praten.

„Er was volgens mij wel meer van te maken”, ging Joris verder. „Een politicus die gaat klussen, daar moet toch wel iets leuks van te maken zijn. En we hebben ook nog ge-triviant met chocolade”. Ik moest toegeven, het verhaal was alles behalve compleet.

Liesbeth mengde zich in de discussie. „Nu denkt iedereen dat we niet kunnen plannen omdat jij schrijft dat ons huis nog steeds niet af is.” Tsja, had ze wel een punt natuurlijk. Terwijl het leuke van hun huis nu net is dat ze alles zo grondig en degelijk willen doen dat het hen helemaal niet uitmaakt wanneer het klaar is, als het maar goed gebeurt. Het lichte sarcasme in het stukje werd echter niet herkend.

Een blogger moet zijn verhalen nu eenmaal wel eens opleuken om de amusementswaarde op peil te houden. Dat dat ten koste kan gaan van goede vriendschappen is een last die ik met waardigheid zal moeten leren dragen.

Homo Construens – za 26 jan. 2008

Het is inmiddels ruim een half jaar geleden dan Joris en Liesbeth hun nieuwe woning betrokken hebben. De aankoop ging gepaard met intensieve verbouwingsplannen die zich vooralsnog op geen enkele manier in de buurt van naderende voltooiing bevinden.

Het winkelpand onder hun woning stond leeg en werd ook verbouwd. Een mooi moment, zo dacht Joris, om het aantal draagbalken van zijn vloer te verdubbelen. En of ik daar dan uiteraard bij kon helpen.

Net als misschien wel de hele verbouwing van het huis, bleek ook de inschatting die Joris van de duur van deze afgemeten klus gemaakt had al snel iets te optimistisch. Gelukkig heeft een weekeinde twee dagen had Joris er helemaal geen bezwaar tegen als ik zondag terug zou komen.

Het grote voordeel van twee dagen werken bij Joris en Liesbeth is dat ik ook twee keer mocht meeëten. En dat het verder ook best wel gezellig is eigenlijk. Wat een boeiend leven heb ik toch.