De verantwoordelijkheid die ik op me had genomen voor de goede verzorging van de plantjes van Liesbeth en Joris duurde nauwelijks een week.
Nu had ik al even het idee dat ik het blauwe busje van Joris al weer zag rondrijden door de stad. Het feit dat het busje naar me toeterde, maakte dat gevoel alleen maar sterker. Maar Liesbeth en Joris waren in Frankrijk, dus elk blauwe busje dat ik de stad zag rondrijden kon niets anders zijn dan een speling van mijn eigen fantasie. Of beginnende krankzinnigheid. Ik was dan ook niet van plan terug te zwaaien naar blauwe busjes.
Totdat Joris die avond aan de telefoon hing met de mededeling dat ik goed voor de planten had gezorgd en dat ze al weer terug waren. Hoe dat zo? Nou, twee jaar geleden waren ze voor het laatst naar Frankrijk geweest en kwamen ze er achter dat ze het weliswaar een mooi, maar zo langzamerhand toch ook best wel saai land vonden. Nu waren ze dat laatste al weer vergeten. Maar niets zo goed om je geheugen op te frissen dan een vakantie in Frankrijk.