blog – selcuk.nl

De terugkeer – week 5 2009

Veel tijd om te acclimatiseren had ik niet. Ruim drie weken had ik op geen enkele manier aan werk gedacht, maar eenmaal terug in Nederland stond er al weer van alles op de agenda.

Zo moest ik vrijdag niet alleen opdraven bij mijn eerste vergadering van 2009 , maar ook de vakantiefoto’s wegbrengen (en ophalen), moesten er boodschappen gedaan worden, wasjes gedraaid worden en had ik weken geen echte platenzaak van binnen gezien. Wat strikt genomen overigens niet helemaal waar was, aangezien ik in Montevideo nog wel een paar LP’s was tegengekomen.

In het kader van de sociale contacten stond Jaap vrijdagavond al op de stoep. En was zondag de nieuwjaarsborrel van de Bredase afdeling van GroenLinks, traditioneel altijd de laatste nieuwjarsborrel van het jaar. Stond maandag naast het begin van mijn eerste werkweek van de werkgroep cyclische producten op me te wachten. Was er dinsdag de commissie Onderwijs en Economie. Had ik woensdag een laatste afscheidsbijeenkomst van het toekomstpanel van GroenLinks, waarbij werd opgemerkt dat, achteraf gezien, niemand eigenlijk zat te wachten op een nieuw beginselprogramma. Iets wat ik overigens een half jaar geleden al riep. Het verwondert me telkens weer dat eenmaal in gang gezette processen amper tegen te houden zijn, zelfs als iedereen kan zien dat er geen behoefte aan is. Maar goed.

En op donderdagavond? Had ik eindelijk tijd om weer wat wat achterstallige blogjes te schrijven. En, zoals te lezen, schiet dat nog steeds niet erg op. Vandaar deze tijdelijke inhaalactie: de weekblog. Zouden we met een beetje geluk toch over een dag of elf bij vandaag aangekomen moeten zijn.

Homo Praeparans – ma 29 dec. 2008

Klamboe

Een klamboe. Waar haal je nu in godsnaam een klamboe? En zal ik nu wel of geen malaria-pillen meenemen? Het zijn zo van die praktische vragen die een mens de dag voor een verre reis bezig kunnen houden.

De klamboe heb ik nog redelijk snel kunnen vinden, met dank aan mijn out-doorleverancier Bever. Waarbij ik nog moet aantekenen dat de Klamboe-fabrikant voor elke gekochte klamboe ook een klamboe doneert aan ontwikkelingslanden. Prachtig natuurlijk, maar ook een goede manier om lokale klamboemakers het brood uit de mond te stoten.

De malaria-pillen heb ik gelaten voor wat ze zijn. Zelfs in de Amazone is de kans om malaria op te lopen vele malen kleiner dan in Afrika en ik wordt doorgaans ook nauwelijks gestoken. Met diezelfde redenatie liet ik de inkoop van grote hoeveelheden deet tegen een mogelijke besmetting met dengue achterwege. Het grote voordeel van het oplopen van knokkelkoorts is dat je er vervolgens immuun tegen bent. Mits je het overleeft natuurlijk.

Nadat ik ‘s avonds mijn rugzak van 85 liter volledig volgepakt had, besteedde ik de rest van de dag met een nobele, maar futiele poging de achterstand op mijn weblog in te lopen. Gelukkig stond er rond een uur of zes ‘s ochtends voldoende klaar om de paar lezertjes die mij mijn achterstand niet te euvel duiden om weg te blijven de eerste dagen van mijn vacantie nog te voorzien van enkele stukjes.

Homo Innovans – do 11 dec. 2008

Het was even wennen, de nieuwe versie van WordPress die vanaf deze dag mijn weblog bij elkaar probeert te houden.

Iets dat overigens niet vanzelfsprekend is. Al is het maar vanwege de plugins, die niet allemaal vlekkeloos meer werken. Of geheel niet, in enkele gevallen.

Je kunt natuurlijk ook gewoon niet upgraden. Maar ja, een blogger wil natuurlijk wel een beetje bij blijven. Toch?

Alhoewel die laatste opmerking natuurlijk een schot voor open doel is. Kom maar op.

Homo Flabellum – zo 7 dec. 2008

Wouter

Wouter heet ‘ie. Hij studeert in Kortrijk en vind mijn stukjes subliem. Althans, dat mailde BW14 mij.

Hij had één van de gastlogs gelezen die ik geschreven had toen René zich zogenaamd zonder internet in de fictieve stad Parijs begaf. En ik geef toe, toen ik het stukje nog eens nalas kon ik niet ontkennen hier met ronduit briljante literatuur te maken te hebben.

„Hij vond ’t, om ‘m te citeren, ‘subliem geschreven’”, liet René mij weten. „Ik heb ‘m uit de waan gehaald en verteld dat ie jouw schoenen moet gaan likken. Hij heeft je adres. Nou ja, dat van je website dan.”

En nu wacht ik dus op een reactie. Misschien vraag ik Wouter dan wel om met me mee naar Parijs te gaan. Want ook al geloof ik daar niet in, een mens mag durven dromen.

Homo Vanescens – ma 1 dec. 2008

Red Ribbon

Ooit, een jaar of wat geleden, stonden we samen in het Bodyguard-magazine. Ik werd geïnterviewd over mijn weblog, hij over het zijne. Zijn weblog wordt inmiddels al maanden niet meer bijgehouden.

Hij is kunstenaar. En hiv-positief. En nu al best een tijdje stil. Het doet je, onwillekeurig, denken aan het ergste.

Wereld Aids Dag dus. Dag Vriendelle.

Homo Obliviscens – di 25 nov. 2008

agenda

Bewaar je oude agenda’s, waarschuwt mijn agenda mij dagelijks. Met vervolgens een reclamepraatje dat zowel harde zakenlui als sentimentele mietjes zou moeten aanspreken. En dientengevolge dus bij beide doelgropen de plank volledig misslaat.

„Some people recycle their diary after copying the necesaary data into their Succes Organiser 2009. We recommend tot keep your diary safely in your archives. In later years you can easily look up your appointments and other information written down that certain year. This can be useful for juridical reasons, but you can also picture the past when you are in a nostalgic mood.”

Nog even los van het ergerniswekkende gebrek aan komma’s, vraag ik me bij het lezen van de waarschuwing vooral af of er ooit mensen zijn die hun agenda van tien jaar geleden openslaan om nog even terug te denken aan demente familieleden, overleden vrienden en stukgelopen relaties. Maar wat ik me vooral afvraag is waarom ze niet dat ene andere doorslaggevende argument hebben gegeven om agenda’s te bewaren: „This can be useful when you are lagging behind with posting entries on your blog.”

Ik heb namelijk geen flauw idee wat ik deed op dinsdag 25 november.

Homo Secretus – zo 2 nov. 2008

brief

Of ik er bezwaar tegen heb dat mijn medische gegevens worden opgeslagen in een elektronisch patiëntendossier, vroeg de minister mij hoogstpersoonlijk in een aan mij gerichte brief.

Ja, maar natuurlijk, dacht ik meteen. Niet dat ik ontzettend veel te verbergen heb, maar ik heb er niet zo’n behoefte aan dat, mocht ik in de toekomst nog eens aids – ik noem maar wat – krijgen, de hele medische goegemeente dat weet. Vooral omdat die medische stand tegenwoordig niet beperkt blijft tot de huisdokter en de behandelend arts, maar daar tegenwoordig nog een heel circus aan commerciële verzekeringsmannetjes bij hoort.

Heb ik iets te verbergen. Niet bepaald, maar dat is weer wat anders dan dat ik meteen maar toestemming hoef te geven mijn gegevens zo maar op de digitale straat te gooien. Als de heren doktoren willen weten hoeveel ik rook, drink en eet, dan kunnen ze dat gewoon aan mij vragen. Daarnaast heb ik al een vrij volledig elektronisch dossier op internet staan. Dit weblog.

Toch best vreemd dat iemand met een blog zijn privacy ineens zo’n belangrijk item vindt.

Homo Visitatus – zo 10 aug. 2008

teller

De onthulling van Duyvendak over zijn betrokkenheid bij de inbraak bij het Ministerie van Economische Zaken, dankzij de nogal onhandige flaptekst op de achterkant van het boek, zal de verkoopcijfers goed doen. De hele affaire is ook goed voor de bezoekerscijfers van de diverse weblogs.

Nu iedereen in de glogosfeer van zo’n beetje elke denkbare invalshoek zijn of haar analyse en mening over de zaak heeft gegeven, zijn nu de bezoekerscijfers aan de orde. Ongetwijfeld heeft de affaire Duyvendak voor velen weer een record gebroken. Voor zover ik kan nagaan was het in mijn geval het hoogste aantal bezoekers sinds 28 augustus 2007, toen ik in een actieve bloggersbui zo’n vijf verhalen op één dag publiceerde. Eén van die vele inhaalacties die kennelijk extra verkeer opleverde.

Het absolute record is nog steeds ten tijde van de ontknoping van de affaire Pormes, toen de teller op 660 bleef steken. Niet dat iedereen overigens erg gecharmeerd was van mijn publicaties, al was het maar omdat ik, toentertijd nog lid van het algemeen bestuur van GroenLinks, op mijn blog speculeerde over het aftreden van het gehele bestuur. Spekkies voor de bekkies van de media. Maar hoe vleiend het ook is om gelezen te worden, liever heb ik geen affaires.

Al die bloggers kunnen nog wel eens onhandig zijn als de partij een communicatiestrategie probeert uit te rollen om de publicitaire schade te beperken. Aan de andere kant, is het nu juist niet het gebrek aan strategie die het beeld heeft opgeroepen van een Kamerlid dat trots is op zijn verleden als lid van het inbrekersgilde?

Homo Tempestivus – vr 25 juli 2008

vertraging

Weinigen kunnen het zich meer herinneren. Ik moest er zelf ook ver voor graven in de archieven. Maar donderdag 8 februari 2007 was de laatste keer.

De laatste keer dat ik bij was met mijn blog. Helemaal bij. Dat de datum die boven het stukje stond ook de daadwerkelijke datum was van publicatie. Een stuk dat dus over die dag ging. En nu, na een paar fikse sprints, dus weer. Bijna anderhalf jaar was mijn blog een vertraagde weergave van, ja, van wat eigenlijk.

Troost je met de gedachte dat ik dit vast niet lang vol zal houden. Dat misschien morgen al weer een vertraging optreedt, dat dit blog weer asynchroon gaat lopen. Regelmaat schaadt, denk ik altijd maar, en dus leef, blog en slaap ik zo onregelmatig mogelijk.

Ik kan natuurlijk ook gewoon verder gaan op de ingezette snelheid. En al vast stukjes over de toekomst plaatsen. Zo zou ik natuurlijk nu al op internet gaan zetten wat ik morgen bij de behandeling van de Kadernota ga zeggen.

Maar laat ik dat maar niet doen. Voor dat je het weet heb je zo’n grote voorsprong opgebouwd dat je op het net al virtueel dood en begraven bent. En dat is nu ook weer niet de bedoeling.

Jammer dat sommigen van jullie bovenstaand stukje al hadden gelezen, nadat ik het per ongeluk een keer gepubliceerd had. Ik heb het dan ook niet vandaag geschreven. Ik had me al maanden geleden voorbereid op het moment dat ik weer eens bij zou lopen.

Homo Fluens – zo 9 mrt. 2008

zadel

Wat schrijf je als life-blogger annex blogger-politicus annex commentator over een zondag waarop je niets bijzonders hebt gedaan, er geen vergaderingen waren en er ook geen krant is uitgekomen.

Ik kan natuurlijk schrijven dat ik al mijn spijkerbroeken op 90 graden heb gewassen in de hoop dat de vlekken er uit zouden gaan die zijn veroorzaakt door een leren fietszadel dat om één of andere reden ineens begon af te geven en het zitvlak van werkelijk al mijn broeken heeft viesgemaakt. Geen gezicht en, helaas, ook geen succes.

Ik kan ook schrijven dat het kabeltje van de adapter van mijn laptop een kabelbreuk heeft, waardoor de laptop alleen wordt opgeladen als ik het kabeltje in een specifieke hoek houdt en wat betekent dat ik binnenkort weer heel vervelend de soldeerbout te voorschijn moet halen.

Ik zou zelfs over de afwas kunnen schrijven, ware het niet dat de afwasmachine het programma keurig heeft afgewerkt zonder enige problemen. En, oh ja, de douchebak lekt, waardoor er nu handdoeken in mijn huiskamer liggen.

Hoe is het mogelijk, toch weer een verhaaltje.