druk – selcuk.nl

Politieke Spits – ma 14 sept. 2009

Het leven van een politicus kent weinig regelmaat. Overdag werk ik drie dagen in de week in Den Haag, ‘s avonds heb ik vaak een vergadering of een bijeenkomst en er willen ook nog wel eens verplichtingen tussendoor komen.

Een fatsoenlijke avondmaaltijd kook ik voor mezelf tegenwoordig hooguit nog in de weekeinden. Of als er mensen komen eten. Voor de rest doe ik het met de Veggie Delight van Subway en andere niet al te vette vormen van fastfood.

Soms zijn er weken dat werkelijk alles tegelijk komt. Prinsjesdag en de daaropvolgende Algemene Politieke Beschouwingen maken het een zelfs voor Haagse begrippen hectische week. Daarnaast hebben we in Breda drie commissievergaderingen en, oh joy, is het dit weekeinde ook Breda Barst, het popfestival waarvan ik me al vanaf de eerste editie een trouwe vrijwilliger mag noemen.

Het is politiek spitsuur. Zou daar een vorm van sitsheffing op toegepast kunnen worden?

De terugkeer – week 5 2009

Veel tijd om te acclimatiseren had ik niet. Ruim drie weken had ik op geen enkele manier aan werk gedacht, maar eenmaal terug in Nederland stond er al weer van alles op de agenda.

Zo moest ik vrijdag niet alleen opdraven bij mijn eerste vergadering van 2009 , maar ook de vakantiefoto’s wegbrengen (en ophalen), moesten er boodschappen gedaan worden, wasjes gedraaid worden en had ik weken geen echte platenzaak van binnen gezien. Wat strikt genomen overigens niet helemaal waar was, aangezien ik in Montevideo nog wel een paar LP’s was tegengekomen.

In het kader van de sociale contacten stond Jaap vrijdagavond al op de stoep. En was zondag de nieuwjaarsborrel van de Bredase afdeling van GroenLinks, traditioneel altijd de laatste nieuwjarsborrel van het jaar. Stond maandag naast het begin van mijn eerste werkweek van de werkgroep cyclische producten op me te wachten. Was er dinsdag de commissie Onderwijs en Economie. Had ik woensdag een laatste afscheidsbijeenkomst van het toekomstpanel van GroenLinks, waarbij werd opgemerkt dat, achteraf gezien, niemand eigenlijk zat te wachten op een nieuw beginselprogramma. Iets wat ik overigens een half jaar geleden al riep. Het verwondert me telkens weer dat eenmaal in gang gezette processen amper tegen te houden zijn, zelfs als iedereen kan zien dat er geen behoefte aan is. Maar goed.

En op donderdagavond? Had ik eindelijk tijd om weer wat wat achterstallige blogjes te schrijven. En, zoals te lezen, schiet dat nog steeds niet erg op. Vandaar deze tijdelijke inhaalactie: de weekblog. Zouden we met een beetje geluk toch over een dag of elf bij vandaag aangekomen moeten zijn.

Homo Superans – ma 8 dec. 2008

things not to do

Op het landelijk bureau heerst een nieuwe rage. Sinds er een aantal mensen op een cursus time-management is geweest volgens de Getting Things Done-methode is er een ware Getting Things Done-hype ontstaan.

Het idee van Getting Things Done is dat alle taken en werkzaamheden worden verdeeld in dingen die zo simpel zijn dat het meteen gedaan kan worden, dingen die wel tijd kosten maar ook urgent zijn en, tot slot, zaken die tijd kosten, maar niet urgent zijn. En dus heeft iedereen ineens Getting Things Done-stuffbakjes op zijn bureau en in zijn mailbox.

Sinds de invoering van Getting Things Done worden de medewerkers bijna dagelijks gebombardeerd met Getting Things Done-mailtjes met handige tips om things sneller done te getten. Mails die ik, uit overwegingen van tijdbesparing, telkens meteen naar de prullenbak verplaats.

Alles draait erom nee te zeggen wanneer je geen tijd hebt om iets te doen. Als een collega nee antwoordt op een vraag, moet je hem of haar belonen met een blauwe Getting Things Done-kaart. Mensen die nog niet zover zijn dat ze nee kunnen zeggen, krijgen een roze Getting Things Done-aanmoedigingskaart. Om mensen te coachen zijn Getting Things Done-ambassadeurs aangewezen en om te controleren of iedereen wel volgens de nieuwe methode werkt, is er een Getting Things Done-gestapo.

Het verzet tegen Getting Things Done begint te groeien. Er is al sprake van een Getting Things Done-resistance movement en op de eerste verdieping is er al een Getting Things Done-vrije zone gecreëerd.

Ondertussen blijf ik zitten met de vraag ‘how to get things undone.’

Homo Festinans – vr 21 nov. 2008

schildpad

Een retraite, een middag om te reflecteren op de eigen werkwijze. De gemeenteraad had een retraite. In het Museum voor Grafische Vormgeving nog wel. Ik was er niet bij.

Goed, aanvankelijk meldde ik nog dat ik wat later zou zijn. Er was één of andere klus voor de Haagse fractie die me bezig hield. En die klus nam aanmerkelijk meer tijd in beslag dan ik aanvankelijk had gedacht. Zo lang dat ik uiteindelijk helemaal niet meer naar de retraite ben geweest.

Het zal wel een belangrijke klus geweest zijn die me weghield. Iets met een deadline. Iets dat absoluut op tijd af moest zijn. Ik heb echter geen flauw idee wat het geweest zou kunnen zijn.

Het is inmiddels – als ik dit schrijf – ook al weer zo lang geleden.

Homo Conturbatus – wo 24 sept. 2008

do not disturb

De laatste tijd probeer ik mijn schrijfwerk voor het WB zoveel mogelijk thuis te doen. Ik ga nog regelmatig braaf naar het partijbureau, maar kom daar nauwelijks aan mijn werk toe.

Er zijn constant mensen die je aanspreken op iets, of die je vragen om even iets voor je te doen. Mezelf opsluiten in mijn werkkamer is zinloos. Het is altijd even dit of even dat. Daarnaast heb ik ook geen zin om constant met een volle tas boeken heen en weer te sjouwen.

Femke zit juist wel graag op het partijbureau. Ze werkt aan haar boek. Ze probeerde het eerst in Den Haag, maar daar werd zij de hele tijd afgeleid. Op het partijbureau niet, daar laat iedereen haar met rust. In de werkkamer van Bart sluit zij zichzelf op totdat het lunchtijd is. Bart pikt dan vervolgens de werkplek van oud-collega Miesjel weer in. Het deert hem niet.

Ik was vandaag op het partijbureau. Femke heeft er hopelijk meer vooruitgang geboekt dan ik.

Homo Perturbare – ma 8 sept. 2008

Het begon aanvankelijk met drie vergaderingen die min of meer tegelijkertijd, maar allen in verschillende plaatsen zouden plaatsvinden: Den Haag, Utrecht en Breda. Een schier onmogelijke opdracht.

Maar het leven heeft zo zijn eigen manier om zaken op te lossen. Soms heeft een trein vertraging, waardoor aanwezigheid bij één van de vergaderingen als mogelijkheid afvalt. Soms kan er nog iets verzet worden of duren vergaderingen zo kort dat het toch nog lukt bij de volgende bijeenkomst te zijn.

Dit maal had het leven werkelijk al zijn daadkracht ingezet: alle drie de vergaderingen werden afgezegd. Blinde paniek: plots wist ik even niet wat ik met al die vrijgekomen tijd moest doen.

Homo Lassus – wo 23 apr. 2008

Gloom

Toen ik gisterenavond na de vergadering van het organisatiepanel van het grote toekomstproject van GroenLinks de trein in stapte, kwam ik Renze tegen. We waren beiden doodmoe. „Voel jij je ook alsof je al een hele week gewerkt hebt?”

Omdat er de komende twee weken zoveel vrije dagen zijn, beschouwt iedereen ze als potentiële vacantieweken. Iedereen die nog iets te vergaderen heeft, heeft dat dus deze week gepland. Maandagavond kwam de Raad van Advies van het Wetenschappelijk Bureau bij ons langs om over de plannen te praten. Eenmaal in Breda aangekomen nog naar de fractievergadering gegaan, die om half tien nog steeds pas met agendapunt één bezig was.

Dinsdag dus de vergadering van het toekomstpanel en woensdag en donderdag stonden ook nog twee commissievergaderingen op de rol. In mijn agenda had ik deze week, geaccentueerd met uitroeptekens en een schedel en twee gekruiste botten, al benoemd tot ‘the Week of Hell’.

Homo Temperans – vr 15 febr. 2008

Agenda

Aarch, dacht ik. Ik had nog zo gezegd dat ik tot uiterlijk twaalf ‘s middags beschikbaar was voor een gesprek. Wordt ik toch tussen twaalf en half één ingepland voor de afspraak over mijn kernkwaliteiten en leerkwadranten.

Gelukkig kreeg ik een mailtje van de persoonlijk medewerkster van de wethouder dat onze afspraak naar kwart voor één werd verzet. Dat kon gelukkig net, want om twee uur moest ik weer bij mijn logopediste zijn.

Stipt om twee uur, niets eerder want tegenwind, kom ik bij de logopediste aan, die me vervolgens zeer verbaasd aankijkt omdat z me om half twee had verwacht. Gelukkig had ze om half drie nog een lege plek en mocht ik dan terugkomen. „Hoe lang heeft U nodig”, vroeg ik voor de zekerheid. ‘Een half uurtje’, was het antwoord. Gelukkig, want dan kon ik nog op tijd om half vier bij de fractie zijn voor mijn volgende afspraak en had ik zelfs nog even tijd om een cadeautje te kopen.

Ik was stipt op tijd. Mijn gasten waren echter net te vroeg. Een groep scholieren van het OLV zou me interviewen over duurzaamheid. Ze namen er flink de tijd voor, maar dat kon ook wel. Ik moest weliswaar om vier uur weer een receptie, maar daar kon ik met goed fatsoen ook best iets later komen.

Dat werd uiteindelijk zo’n kwart voor vijf en toen moest ik nog wel een kwartier in de rij staan voordat ik vertrekkend wethouder Schoenmakers een handje, de beste wensen, een boekenbon en fles wijn kon geven.

Ik plan mijn Bredase afspraken zoveel mogelijk op vrijdag. Dat gaat meestal net goed.