Het Weerzien

Lege flessen

Het was minstens anderhalf jaar geleden geweest dat we elkaar in dit gezelschap gezien hadden. Sinds de studietijd is de groep vrienden uitgewaaierd over het hele land. En sommigen zelfs daarbuiten. Voor de gelegenheid, in dit geval een verlate verjaardag, keerde iedereen even terug naar de Heimat.

Op het eerste gezicht leek er weinig veranderd. De bier-drinkers dronken nog steeds bier, de wijn-drinkers wijn. Alleen de huismerken waren ingeruild voor de betere a-merken. Wie beter luisterde, wist echter wel beter. Onschuldige gespreksonderwerpen als de nieuwe release van weer één of andere ontzettend independent rockbandje behoorden permanent tot het verleden.

De één deed geen oog meer dicht omdat hij vader was geworden. Een ander was zwanger van haar ex en weer een derde stond op het punt na een jarenlange relatie zijn vriendin te dumpen. Een vierde was net single geworden en weer een vijfde had er net een buitenrelationele affaire op na gehouden.

Het was eigenlijk nauwelijks verwonderlijk dat de drank niet toereikend was voor zoveel dertigersleed.

De bezoeker – ma 7 sept. 2009

1 augustus 2004
1 augustus 2004

Ik was ‘s ochtends op het landelijk bureau van GroenLinks in Utrecht voor een vergadering. Een goede gelegenheid om die middag een bezoek te brengen aan de vriend met wie het niet zo goed gaat.

Het was lekker weer. Met een kopje thee zaten we in de tuin. Een dikke week eerder was hij opnieuw aan een chemo-kuur begonnen en vandaag was de eerste dag dat hij zich weer een beetje goed voelde.

Hij twijfelde of hij die avond naar een repetitie zou gaan. Hij was gevraagd mee te spelen op het Amsterdam Reggae Festival, maar wist niet zeker of hij fit genoeg was om te repeteren. Het was een moeilijke keuze: ofwel een mooi optreden in de HMH laten schieten ofwel alle energie verzamelen om een hele avond te repeteren.

We dronken nog een kop thee en ik stak nog een sigaret op. Hij vertelde over de afgelopen jaren en hoe hij toch wel een beetje opzag tegen de nieuwe kuur waar hij aan begonnen was. Dat het niet zo ‘makkelijk’ ging als de eerste drie kuren. En, cynisch, dat hij zich in ieder geval geen zorgen meer maakte over zijn pensioen.

Die avond is hij naar de repetitie gegaan. Het ging geweldig.

De boodschapper – zo 6 sept. 2009

Endlessness (1997)
Endlessness (1997)

Het gaat niet zo goed met de gezondheid van een vriend van me. En slecht nieuws reist snel. Maar helaas nooit zo volledig. En dus had een aantal gemeenschappelijke vrienden gevraagd of ik hen kon inlichten over de situatie.

Niet dat ik alle ins en outs van de situatie kende. Maar in het land der blinden is één oog koning. En dus mocht ik die middag de niet zo vrolijke situatie uit de doeken doen. Heftig.

De nuchtere waarheid is dat het vooruitzicht er niet zo goed uitziet. Maar er is ook altijd hoop. En daar houden we ons dus allemaal aan vast. Soms heeft het leven niet veel meer te bieden dan een dun draadje.

Homo Difficilis – ma 30 apr. 2007

Jaap en ik

Ik liet Koninginnedag aan me voorbij gaan. Ik had immers een vrije week en had me voorgenomen elke middag op het dakterras te zitten. Tegen de avond reisde ik af naar Jaap in Delft.

Er was veel om over te praten. Bijvoorbeeld dat zijn zus is opgenomen in een kliniek en dat zijn vriendin en zijn moeder een meningsverschil hebben dat nogal uit proporties dreigt te geraken. Of het overlijden van Johan en dat ik vorige week ook nog hoorde dat het er slecht uitziet voor iemand die ik ken via de Bredase politiek.

Gelukkig was er ook nog goed nieuws dat ik hem kon vertellen. Vorige week dinsdag hing Cbi ineens aan de telefoon. Na een maandenlange radiostilte voelde hij zich sinds een week ineens stukken beter. Hij kon zelfs weer gewoon eten en zat zich al dagen vol te proppen met alles wat maar vet en koolhydraten in zich heeft.

Cbi heeft afgelopen december een beenmergtransplantatie gehad die ertoe moest lijden dat zijn non-Hodgkin variant van lymfklierkanker eindelijk ‘ns weg zou zijn. Het probleem van een beenmergtransplantatie is echter dat er enige tijd overheen gaat voordat dat nieuwe afweersysteem uit dat beenmerg begint te werken. Tot die tijd heb je eigenlijk nauwelijks afweer en krijg je dus de ene infectie of ontsteking na de andere. Niet verwonderlijk dat Cbi daarom zwaar aan de Prednison zit. En daar krijg je honger van. En een nogal opgezwollen, hamster-achtig gezicht.

Hij kan het allemaal hebben. Als gevolg van alle behandelingen en kuren weegt hij niet veel meer dan vijftig kilo en daar moeten er minstens tien bij. Dus toen Cbi belde met de vraag wat ik die avond te doen had, veegde ik meteen de agenda schoon om met hem te gaan eten. En nog even in de kroeg te zitten. Ik aan het bier, hij aan de tonic. Er gaan nog een paar maanden overheen voordat hij weer aan de alcohol mag en dan komen ongetwijfeld de flessen absint weer op tafel.

We proostten dus maar op Cbi en zijn voor meer dan 95% kankervrij verklaarde lijf. Dat zijn goede cijfers, zeker voor iemand die zich de afgelopen vijf maanden meer vaatdoek dan mens heeft gevoeld.