De feestjes bij Joost zijn misschien niet legendarisch. Maar wel heel leuk. Daarnaast blijft een deel van het gezelschap ook altijd slapen, ondanks dat Eindhoven toch al weer enige tijd is aangesloten op het nachtnet.
Het was Gijs die ‘s morgens als eerste mijn iPod vond om eens te kijken welke foute muziek er allemaal opstond. En vond hij al snel Chesney Hawkes. En Rick Astley. En ‘Heaven is a Place on Earth’, van Belinda Carlisle. En het hele repertoire van Tokio Hotel.
Dat het ding verder vol stond met Sound Garden, Pearl Jam, Green Day, Stone Temple Pilots, Placebo, Vampire Weekend, The Killers, The Goo Goo Dolls en andere retegoeie muziek, kon mijn verbrijzelde imago niet meer redden. „Ik snap het wel hoor”, zei Gijs. „Ik zou ook naar ‘The One and Only’ van Chesney Hawkes luisteren als ik me een keer kut voel.”
Geruisloos trok ik het uiteinde van mijn slaapzak tot ver over mijn hoofd.
