De Willem – do 4 sept. 2009

Willem en Lot (VPRO)
Willem en Lot (VPRO)

Kindertelevisie is leuk. Althans, sommige kindertelevisie. Want ook in kindertelevisieland wordt er tegenwoordig een hoop troep gemaakt. Maar goede kindertelevisie is er dus ook. Opvallend vaak van de VPRO.

Tijdens mijn kinderjaren was er niet zo heel veel kindertelevisie. Er was überhaupt niet zoveel televisie, er waren immers maar twee netten, waarvan Nederland twee meestal ook pas rond een uur of 8 ‘s avonds begon met uitzenden.

Qua kindertelevisie was er in Nederland niet veel meer dan Sesamstraat, de Familie Knots en De Film van Ome Willem. Gelukkig konden we in Breda ook de Belg ontvangen, zodat ik ook nog naar programma’s als Het Liegebeest, Merlina, Carolientje en Kapitein Snorrebaard en het Spookjestheater kon kijken.

Ergens halverwege de jaren ‘80 kwam de grote omwenteling, toen de VPRO met de Drie Dikke Dames een zondagochtend vol kindeprogramma’s begon uit te zenden. Met in mijn ogen legendarische programma’s als De Broertjes, Rembo en Rembo, De Freules, Theo en Thea en niet te vergeten Purno de Purno. Daarmee zette de VPRO de standaard voor kindertelevisie van niveau.

Ik ben de kindertelevisie inmiddels wel ontgroeid. Tot ik onlangs per ongeluk een aflevering van Ik Ben Willem zag. Een werkelijk geniale serie die kan tippen aan het niveau van De Daltons. Ik kan het iedere volwassene aanraden.

De Functie – do 3 sept. 2009

Cartoon
Cartoon

Vorige week leek het er nog op dat ik afscheid moest nemen van de Kamerfractie. Met het vertrek van collega-voorlichter Tom van der Lee zou mijn functie opgeschaald worden naar een volledige voorlichtingsfunctie. Iets dat ik qua tijd en qua flexibiliteit niet kan combineren met mijn fractievoorzitterschap in Breda.

Een week later liggen de kaarten al weer anders. Naast de klassieke voorlichting wil de fractie ook graag actiever zijn op Internet. En daar mag ik me de komende tijd op gaan concentreren.

De NCRV – wo 26 aug. 2009

NCRV-logos
NCRV-logo's

Enerzijds was ik niet verbaasd over de nieuwe huisstijl van de NCRV. Vanaf de introductie eind jaren ’80 van een was eigenlijk al duidelijk dat het toen nieuwe logo waar de omroep met de kleine C zich het grootste deel van de negentiger en nuller jaren mee presenteerde, niet echt tijdsbestendig was.

Het typische knutselwerkje in herkenbare jaren ‘80 stijl was eigenlijk al gedateerd toen het werd gelanceerd. En alle versoberingen, stileringen en kleuraanpassingen die in de jaren daarop volgden, hebben daar niets aan kunnen veranderen. En dat maakt het extra bijzonder dat de NCRV bij hun nieuwe merkstrategie gekozen heeft voor het tot leven wekken van hun oude logo, waar ze in de jaren ‘70 en ‘80 bekend mee zijn geworden: de oranje wafel, met daarin de witte letters NCRV. Alhoewel omwille van de mode de oranje wafel is vervangen door vier grijze blokjes en de letters NCRV dit keer niet wit zijn, maar rood, groen, blauw en grijs. Een subtiele verwijzing naar de drie basiskleuren van waaruit een kleurentelevisie alle kleuren weet samen te stellen.

Laat ik nu niet schamper doen. Ik houd vaak wel van die oude logo’s en heb weinig op met alle restylingen die de afgelopen twee decennia hebben plaatsgevonden. De Rabobank is voor mij nog steeds de bank met een logo dat het meest op een procentteken leek, in plaats van dat rare androgyne mannetje en de PTT had behalve haar naam ook nooit de posthoorn en de kleur rood moeten verbannen. Veel van die nieuwerwetse logo’s hebben niet de kracht en de tijdloosheid van hun voorgangers. Gelukkig heeft de NS nog altijd de spoorwissel als logo.

Wat bij de nieuwe NCRV echter nog vele malen meer aanspreekt dan het nieuwe, oude logo is het spotje dat hoort bij hun nieuwe corporate identity. Een spotje waarin allerlei individuen passeren en in enkele steekwoorden zeggen wat ze voelen, waar ze zin in hebben, wat hun tekortkomingen zijn of juist hun pluspunten. Enerzijds typisch NCRV dat mensen in de waarde laat, anderzijds heel fris, omdat de NCRV met het spotje duidelijk aangeeft de diversiteit in de samenleving te omarmen. En dat is in een tijd van toenemende polarisatie, waarin de veelkleurige samenleving door velen  al lang niet meer als vanzelfsprekend wordt gezien, best een verademing te noemen.

Hieronder de nieuwe commecrial van de NCRV…

… en hier de NCRV-leaders door de jaren heen.

De Moeder – di 11 aug. 2009

 

Date my Mom
Date my Mom

 

Via Twitter werd ik geattendeerd op het bestaan van het programma Date My Mom. Het programma draait om een jongeman die gaat daten met drie moeders om daarna te kiezen met welke dochter hij een relatie zou willen beginnen. Een soort combinatie eigenlijk tussen Op Goed Geluk en Zo Moeder Zo Dochter.

Het bijzondere van de aflevering van vanavond was dat de deelnemer aan het tamelijk onzinnige programma, Chris, niet op zoek was naar een vriendin, maar een vriend. En dus ging hij op stap met drie homo-moeders. Prompt zat het gehele homoseksuele smaldeel van de Twitternatie geboeid voor de televisie. En, toegegeven, ik dus ook.

Zelden heb ik een televisieconcept gezien waarbij werkelijk elke semi-spontane opmerking van te voren was bedacht, geënsceneerd, geregisseerd en vervolgens waarschijnlijk tien keer nagespeeld. Het programma had de spontaniteit van een blok beton en het realiteitsgehalte van een barbiepop aan GHB.

Ik verbaasde me dan ook over het enthousiasme van Twitterend Nederland. Leuk dat de homo-emancipatie inmiddels ook tot infantiele Amerikaanse televisieformats is doorgedrongen, but come on. Iets meer klasse jongens, is dat nu echt te veel gevraagd?

Homo Gentilis (3) – zo 28 dec. 2008

VPRO-cover 1993#36 Heimat-marathon

Natuurlijk was het waanzin om een dag voor mijn vertrek de hele dag voor het grote scherm te kijken naar het derde deel van onze Heimat-marathon.

Nadat we de eerste serie films in twee etappes hadden weten weg te werpen, was het nu tijd voor het begin van serie twee. Met Hermannchen, onze held uit Schabach, reisden we af naar München om daar kennis te maken met kunstkliek en het conservatoriumvolk.

Het was warm en gezellig in de tot bioscoop omgebouwde huiskamer aan de Valkenierslaan. Toch zat ik met mijn hoofd al half in Latijns Amerika. En dus niet eens in München.

Homo Medicans (2) – vr 24 okt. 2008

Editie NL

Even een Gerd Leersje doen, dacht ik gisteren. Dat heb ik geweten. ‘s Ochtends belde meteen Omroep Brabant met de vraag of ik voor hun ochtendjournaal een interview wilde afgeven over mijn voorstel een coffeeshop aan de grens te openen.

Het bleef niet bij Omroep Brabant. Wanneer eenmaal het balletje is gaan rollen, buitelen de nieuwsmedia over elkaar heen om ook een kwootje te halen. Dus niet veel later wilde ook de NOS een quote en zat ik ‘s middags in het nieuwsbulletin.

Maar dat vervolgens RTL aan de telefoon hing om te vragen of ik die avond in Editie NL kon komen, dat had ik niet verwacht. Of ze de cameraploeg konden sturen. En zo gebeurde het dat ik die avond live – en behoorlijk ongeschoren – op de commerciëlen was te zien. Met iets te veel ‘euhs’ en zonder een Bredase coffeeshop op de achtergrond. Vanwege een afspraak in Utrecht is het interview voor de gelegenheid in de domstad opgenomen bij coffeeshop Le Freak.

Gelukkig is roem ontzettend vergankelijk. Ik wordt nog niet massaal herkend op straat. Daar is meer voor nodig dan één Gerd Leersje.

Homo Gentilis (2) – zo 19 okt. 2008

Heimatstein in Woppenroth (foto: acheta.de)
Heimatstein in Woppenroth (foto: acheta.de)

Aangezien het ons de vorige keer niet gelukt was alle delen van de eerste Heimat-serie af te kijken, was ons een vervolgsessie in het vooruitzicht gesteld. Opnieuw werd de woonkamer van Marlies omgetoverd tot thuisbioscoop.

Met Duits bier, Duitse wijn en Duits eten en het werk van Edgat Reitz werd het een op en top Duitse aangelegenheid. Deel twee en drie van de Heimat volgen nog, waarbij we er ons wel van bewust zijn dat het bekijken van deel twee, bij elkaar ruim vijf-en-twintig uur, wel haast over drie dagen uitgesmeerd zal moeten worden.

Homo Doctoralis – za 19 juli 2008

v.l.n.r. Yasmin Paige, Tommy Knight, Elisabeth Sladen en Daniel Anthony als Maria Jackson, Luke Smith, Sarah Jane Smith en Clyde Langer
v.l.n.r. Yasmin Paige, Tommy Knight, Elisabeth Sladen en Daniel Anthony als Maria Jackson, Luke Smith, Sarah Jane Smith en Clyde Langer

Het Doctor Who-seizoen is al weer twee weken ten einde. Pas op eerste kerstdag komt er weer een speciale kerst-special op de BBC. Geen nood echter voor de ware fan. We hebben altijd Sarah Jane nog.

Sarah Jane Smith was in de jaren ‘70 en ‘80 de compagnon van de derde en de vierde doctor. Recentelijk kreeg actrice Elisabeth Sladen, vergezeld door de metalen hond K-9 weer een bijrol in één van de nieuwe afleveringen van Doctor Who. Kennelijk met succes, want Russel T. Davies besloot vervolgens Sarah Jane Smith haar eigen televisieserie te geven.

Goed, ik geef toe, het is een jeugdserie. Het wordt uitgezonden door CBBC, de jongerenzender van de BBC. En vooruit, de plotwendingen zijn misschien allemaal wat minder geraffineerd dan bij grote broer Doctor Who. Maar het gaat lekker wèl over buitenaardse wezens, het speelt zich lekker wèl af in Engeland en ze heeft lekker wèl een sonic screwdriver. Of eigenlijk sonic lipstick. Voer voor de Doctor Who-fanaat dus.

En zo had ik, na enkele dagen downloaden, een hele zaterdagavond plezier van 11 afleveringen van de Sarah Jane Adventures. Noem het kinderachtig, noem het infantiel. Ik noem het dikke pret.

Homo Birotans – ma 14 juli 2008

Leonardo Piepoli wint de etappe naar Hautacam - foto: ANP
Leonardo Piepoli wint de etappe naar Hautacam - foto: ANP

Televisie kijken tijdens het werk is natuurlijk ten strengste verboden. Behalve als je journalist bent natuurlijk. Of als de Tour de France gereden wordt.

Er is volgens mij vrijwel geen Nederlander die niet iets speciaals voelt bij de Tour de France. De wielerronde der wielerronden is zo bijzonder dat de Tour eigenlijk geen nadere aanduiding behoeft. Gewoon een hele grote ‘Le’.

Wie is niet aan de radio gekluisterd om het verslag van de laatste kilometers live mee te maken. Of wie heeft niet de hele middag de televisie aanstaan om, al is het met een schuin oog, de vorderingen van de renners te zien. Televisie kijken op het werk is uit den boze. Uitzonderingen gelden slechts voor de Tour en, mocht ‘ie ooit nog gegleden worden, de elfstedentocht.

Nu wil het geval dat ze bij Natuur en Milieu geen televisies hebben hangen. Gelukkig heb een televisiestick die mijn laptop binnen luttele seconden omtovert tot een televisieontvanger waarmee ik Nederland 1 probleemloos digitaal uit de lucht pluk.

En zo hoef ik nauwelijks iets van de tour te missen. En maak ik gratis overuren als de rijders weer eens ruim na vijven de eindstreep passeren.

Homo Alienigenus – wo 14 mei 2008

Torchwood, serie 2

Nu ik met Doctor Who zo’n beetje bij ben, ben ik nu maar begonnen aan de Britse Sci-Fi Torchwood. Voor Doctor Who-liefhebbers zeker een aanrader, al is het maar omdat de serie zo verweven is met de laatste series van Doctor Who.

Het verhaal: de stad Cardiff ligt precies op een breuklijn in tijd en ruimte. Door die scheur valt nog wel eens iets dat niet op deze planeet thuishoort, laat staan in Wales. Aan de organisatie Torchwood de taak om deze objecten in bewaring te nemen, en en passant ook de wereld te redden van haar onafwendbare ondergang.

Een op het eerste gezicht een nogal ongeloofwaardige serie. Want zeg nu zelf, Cardiff als centrum van de wereld in de strijd tegen buitenplanetaire gevaren, dat is toch niet realistisch? Aan de andere kant, als je een organisatie bent die niet teveel aandacht op zich wil vestigen, dan is Wales nog niet eens zo’n heel vreemd stukje Brittannië om uit te kiezen.