wherever, whatever, have a nice day
De Kerstmaaltijd bestond uit Rode Kool met appeltjes en gebakken aardappelen. Het hoogtepunt van de televisieavond bestond uit de kerstspecial van Dr. Who. En daarmee leek eerste kerstdag verbazingwekkend veel op de eerste kerstdag van vorig jaar.
Blijkt het leven ineens toch een aaneenschakeling van herhalingen te zijn.
Het Doctor Who-seizoen is al weer twee weken ten einde. Pas op eerste kerstdag komt er weer een speciale kerst-special op de BBC. Geen nood echter voor de ware fan. We hebben altijd Sarah Jane nog.
Sarah Jane Smith was in de jaren ‘70 en ‘80 de compagnon van de derde en de vierde doctor. Recentelijk kreeg actrice Elisabeth Sladen, vergezeld door de metalen hond K-9 weer een bijrol in één van de nieuwe afleveringen van Doctor Who. Kennelijk met succes, want Russel T. Davies besloot vervolgens Sarah Jane Smith haar eigen televisieserie te geven.
Goed, ik geef toe, het is een jeugdserie. Het wordt uitgezonden door CBBC, de jongerenzender van de BBC. En vooruit, de plotwendingen zijn misschien allemaal wat minder geraffineerd dan bij grote broer Doctor Who. Maar het gaat lekker wèl over buitenaardse wezens, het speelt zich lekker wèl af in Engeland en ze heeft lekker wèl een sonic screwdriver. Of eigenlijk sonic lipstick. Voer voor de Doctor Who-fanaat dus.
En zo had ik, na enkele dagen downloaden, een hele zaterdagavond plezier van 11 afleveringen van de Sarah Jane Adventures. Noem het kinderachtig, noem het infantiel. Ik noem het dikke pret.
Nu ik met Doctor Who zo’n beetje bij ben, ben ik nu maar begonnen aan de Britse Sci-Fi Torchwood. Voor Doctor Who-liefhebbers zeker een aanrader, al is het maar omdat de serie zo verweven is met de laatste series van Doctor Who.
Het verhaal: de stad Cardiff ligt precies op een breuklijn in tijd en ruimte. Door die scheur valt nog wel eens iets dat niet op deze planeet thuishoort, laat staan in Wales. Aan de organisatie Torchwood de taak om deze objecten in bewaring te nemen, en en passant ook de wereld te redden van haar onafwendbare ondergang.
Een op het eerste gezicht een nogal ongeloofwaardige serie. Want zeg nu zelf, Cardiff als centrum van de wereld in de strijd tegen buitenplanetaire gevaren, dat is toch niet realistisch? Aan de andere kant, als je een organisatie bent die niet teveel aandacht op zich wil vestigen, dan is Wales nog niet eens zo’n heel vreemd stukje Brittannië om uit te kiezen.
Voor mij geen koninginnedag vandaag. Ik had er niet zo’n zin in. Ik heb wel alle veertien afleveringen van de derde serie van Doctor Who gekeken. Kennelijk vond ik het weer eens tijd voor een televisiemarathon. Waarin, ik meld het maar even, David Tennant als Doctor Who een paar kekke rode All Stars onder zijn pak draagt.
Het voordeel van kerst is dat de keuze uit het aantal films op televisie reusachtig is. Ik ging er vanaf halverwege de middag dan ook maar eens goed voor zitten. Fles rosé erbij en ik zou de dag wel doorkomen.
Hoogtepunt was natuurlijk de kerstspecial van de geweldige sci-fi serie Dr. Who. Shrek was een zeer goede tweede en Speed kan je natuurlijk ook niet vaak genoeg zien.
Het avondmaal bestond uit rode kool met appeltjes en gebakken aardappels. En voor het optimale kerstgevoel had ik in een kaasplankje voorzien.
Wellicht kan ik volgend jaar een filmavond organiseren. We hebben ooit met een stel vrienden al een LOTR-marathon gedaan, maar zwaardere kost, een Heimat-marathon bijvoorbeeld, zou natuurlijk ook kunnen, al heb je daar met de tweede en derde serie films minstens drie dagen voor nodig. Voor je het weet is de kerst al weer voorbij.
Zes seizoenen Smallville had ik achter de rug, een niet zeer noemenswaardige serie met Tom Welling als jonge Clark Kent. Eindelijk was ik verlost van mijn afwijking hele tv-series in enkele weken af te kijken. Het kon niet lang uitblijven voordat een nieuw mega-project zich aan zou dienen.
Het nieuwe lijdend voorwerp van mijn Dwangneurose heet Dr. Who. Daarmee heb ik mezelf naar de kroon gestoken door de langstlopende sci-fi serie uit te kiezen die er bestaat. Dr. Who begon namelijk in 1963 en loopt, weliswaar met tussenpozen, tot aan de dag van vandaag. Daarmee heb ik de komende tijd een lijst van 732 (1) afleveringen door te werken, samen goed voor zo’n groffe 450 uur televisie.
Ik heb één geluk. Doordat in de jaren ’60 en ’70 zo enthousiast banden gewist werden bij de archieven van de BBC zijn een hoop afleveringen kwijt. En hoewel de zoektocht naar verloren afleveringen tot op de dag van vandaag doorgaat, hoef ik me voorlopig om 108 verloren afleveringen niet druk te maken. Dat bespaart me in dit megaproject al weer zo’n 50 uur.