Zes seizoenen Smallville had ik achter de rug, een niet zeer noemenswaardige serie met Tom Welling als jonge Clark Kent. Eindelijk was ik verlost van mijn afwijking hele tv-series in enkele weken af te kijken. Het kon niet lang uitblijven voordat een nieuw mega-project zich aan zou dienen.
Het nieuwe lijdend voorwerp van mijn Dwangneurose heet Dr. Who. Daarmee heb ik mezelf naar de kroon gestoken door de langstlopende sci-fi serie uit te kiezen die er bestaat. Dr. Who begon namelijk in 1963 en loopt, weliswaar met tussenpozen, tot aan de dag van vandaag. Daarmee heb ik de komende tijd een lijst van 732 (1) afleveringen door te werken, samen goed voor zo’n groffe 450 uur televisie.
Ik heb één geluk. Doordat in de jaren ’60 en ’70 zo enthousiast banden gewist werden bij de archieven van de BBC zijn een hoop afleveringen kwijt. En hoewel de zoektocht naar verloren afleveringen tot op de dag van vandaag doorgaat, hoef ik me voorlopig om 108 verloren afleveringen niet druk te maken. Dat bespaart me in dit megaproject al weer zo’n 50 uur.
De afgelopen weken met veel plezier de nieuwe dr. Who’s bekeken. De spin-off ‘Torchwood’ was verhaaltechnisch een stuk minder, maar technischtechnisch een plezier voor oog en oor zeker als je via BBC HD kijkt. Heerlijk.
[sÇ: Ik ben pas bij de eerste doctor. Ik moet dus nog 43 jaar voordat ik aan Torchwood toe ben.]
coole soundtrack!
Hoi, trouwens
[sÇ: De BBC Aufiophonic Workshop was in die tij erg creatief. Ook hoi trouwens.]