„Tring”, zei de telefoon. Inge aan de andere kant van de lijn. Of ik plannen had voor 1 augustus. Ik antwoordde ontkennend, iets dat heel dom is voor iemand die zijn status als drukbezet persoon wil handhaven.
Ooit had ik Inge en Carin gevraagd of ik ze mocht trouwen. Het was de enige manier waarop de dames nog in het huwelijksbootje zouden stappen. Nadat ze beiden de ander al een keer hadden geweigerd, durfde geen van beiden de vraag nog ooit te stellen.
Het heeft, door allerlei familie-omstandigheden, een tijdje geduurd, maar nu stappen de beide dames toch echt in dat gammele bootje dat het huwelijk heet. Het gebeurt allemaal in hun eigen achtertuin in Dorst. En of ik dat maar even wil bezegelen. Belofte maakt schuld en dus antwoordde ik bevestigend.
Niet dat ik persoonlijk zo in het huwelijk geloof, maar het gaat niet om mij. Het gaat om de dames. En voor hen doe ik het graag. En dat zeg ik echt niet als excuus om hun knappe zoons weer eens te zien.
Alvast gelukwensen voor Inge en vrouw van iemand die (een enkel moment daargelaten) wél in het huwelijk gelooft. Ben zelf ook op 1 augustus getrouwd, maar dan 19 jaar eerder. Kan het je aanbevelen. Als ik je toen al gekend had, Selçuk, zo ik je zeker ook als ambtenaar hebben gevraagd.!
[sÇ: toen was ik tien. niet echt een leeftijd om mensen te trouwen.]
O ja, toen was je óók al tien!