Tag: huwelijk

Terwijl in Amsterdam de Canal Pride in volle gang was en de jaarlijks terugkerende non-discussie over of dit nu wel of niet bijdraagt aan de emancipatie van homo’s, maakte ik me op voor een heel ander evenement. Vandaag was de dag dat ik Inge en Carin in de echt ging verbinden.

Ruim twee jaar geleden vierde het koor waar ik in zong zijn dertig jarig bestaan met een weekeindje in de Ardennen. Carin en Inge hadden elkaar zo’n tien jaar eerder op het koor leren kennen. Ik mocht met hun meerijden en vroeg op een onbewaakt ogenblik of ze er ooit aan gedacht hadden om te trouwen.

Het verhaal was dat Carin Inge ooit ten huwelijk had gevraagd. Inge bedankte daarvoor. Ze vond de kinderen toen nog wat jong om ze op die manier met hun bijzondere relatie te confronteren. Twee lesbo’s in Dorst, dat was al bijzonder genoeg, daar hoefde niet ook nog eens een huwelijk bij. Carin nam een jaar of wat later wraak, toen Inge haar nog eens ten huwelijk vroeg. “Zijn de kinderen ineens zoveel ouder dan”, zal, Carin kennende, ongeveer haar antwoord geweest zijn. En sinds die tijd durfde geen van tweeën het nog aande ander te vragen. Daar was, overduidelijk, een derde partij voor nodig.

Nadat we geïnstalleerd waren, bij het plaatselijke frietkot voor zo’n dertig man friet hadden gehaald en kennis hadden gemaakt met onze buren, een christelijke jongerenvereniging ergens uit de contreien van Aalsmeer, zaten we in het voortuintje van de vakantieboerderij bier, wijn en rosé naar binnen te werken. Het ging, zoals wel vaker bij het koor, over relaties, over scheidingen, kinderen en over het huwelijk. En op de één of andere manier kwam toen ook ter sprake dat ik, als raadslid in Breda, ook gemachtigd ben om een huwelijk af te sluiten. Toen realiseerde ik ineens – wellicht gesterkt door enige drank – dat dit wellicht de enige mogelijkheid was. Toen Inge en Carin naast elkaar zaten, knielde ik voor hen neer, pakte hun beider hand en vroeg hen „mag ik jullie trouwen.” En beiden antwoordden ‘ja’. Dat moment is verzegeld met twee schijfjes citroen die – niemand was immers op deze situatie voorbereid – toen maar moesten dienen als verlovingsring. Ringen die tot aan de dag van vandaag zijn bewaard.

Uiteindelijk heeft het toch nog twee jaar geduurd voordat dat huwelijk er daadwerkelijk kwam. Maar ik heb me niet voor niets laten beëdigden. Aan het einde van de middag werden, onder toezicht van gezin, familie en goede vrienden, Carin en Inge verklaard tot vrouw en vrouw.

„Tring”, zei de telefoon. Inge aan de andere kant van de lijn. Of ik plannen had voor 1 augustus. Ik antwoordde ontkennend, iets dat heel dom is voor iemand die zijn status als drukbezet persoon wil handhaven.

Ooit had ik Inge en Carin gevraagd of ik ze mocht trouwen. Het was de enige manier waarop de dames nog in het huwelijksbootje zouden stappen. Nadat ze beiden de ander al een keer hadden geweigerd, durfde geen van beiden de vraag nog ooit te stellen.

Het heeft, door allerlei familie-omstandigheden, een tijdje geduurd, maar nu stappen de beide dames toch echt in dat gammele bootje dat het huwelijk heet. Het gebeurt allemaal in hun eigen achtertuin in Dorst. En of ik dat maar even wil bezegelen. Belofte maakt schuld en dus antwoordde ik bevestigend.

Niet dat ik persoonlijk zo in het huwelijk geloof, maar het gaat niet om mij. Het gaat om de dames. En voor hen doe ik het graag. En dat zeg ik echt niet als excuus om hun knappe zoons weer eens te zien.

„Dat verklaar en beloof ik”, antwoordde ik toen de rechter mij de vraag stelde of ik rechtstreeks noch middellijk enig geschenk had aangenomen of belofte had toegezegd voor het aannemen van mijn nieuwe functie.

„Nee”, antwoordde ik enigszins bezijden de waarheid. Ik had immers beloofd dat ik Inge en Karin zou gaan trouwen. Ik ging er maar vanuit dat de rechter dat niet bedoelde toen hij de eed afnam en ik voelde me dan ook niet erg ongemakkelijk mij het afleggen van de belofte.

En dus, op een stormachtige woensdag in de achternamiddag, zo ergens rond een uur of half vijf, werd ik benoemd tot honorair buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand in Breda. Voor de duur van Uw benoeming als raadslid, zei de rechter er nog bij. „Dus als Uw nieuwe functie U bevalt, moet U zorgen dat U weer herkozen wordt.”