In de kroeg kwam ik iemand tegen die zich een gedicht van mij kon herinneren van zo’n tien jaar geleden. Ik had dat toen eens op een huwelijksfeest geschreven, waarbij ik officiëel niet uitgenodigd was. Ik kende slechts de drummer van de band en destijds (ik was toen 17) was een avondje gratis zuipen een reden om mee te gaan. Mijn tegenprestatie voor de drank was een ter plekke geschreven gedicht.
Mariëtte en Robert zijn inmiddels al weer uit elkaar, hoorde ik vanavond. Maar of ik toch zo goed wilde zijn het gedicht nog eens te e-mailen. Ik heb het dus maar overgetikt van een morsig velletje dat ik ergens in mijn archiefkast nog gevonden heb. En aangezien het huwelijk inmiddels ook al weer voorbij is, kan ik het nu net zo goed ècht openbaar maken.
Bomen, weg naar vrede, liefde.
Zal het ooit nog waarheid zijn?
Twee maanden nog tot het gewicht
Van pure liefde, toch zo tastbaar.
Vriendschap van een jaar geleden,
Zal nu duren tot oneindig.
Liefde komt nooit in de krant
Slechts in het donker mogen groeien,
bloemen voor de eeuwigheid.
In dat zwarte kunnen schijnen
Liefde voor samen, eeuwig kwijt.
In de tuin van stilte
toch muziek
Stilletjes in de verte
Maar zo duidelijk in het hart
Selçuk Akinci
vr. 22 sept 1995, 22.44 uur
