Zeven jaar. Zolang is het contact tussen mijn vader en mij nu al zo goed als nihil. Ik denk dat we elkaar in de tussentijd twee keer gezien hebben. Drie keer, als je die onhandige ontmoeting bij een bushalte meerekent. Bussen komen nooit op tijd als je ze nodig hebt.
De man is inmiddels 72 en roken, drank en kanker eisen zo zijn tol. En dus leek het mijn moeder, die nota bene zelf meer dan een kwart eeuw geleden van hem gescheden is, een goed idee als ik misschien toch maar weer contact zou zoeken. En na maanden tegensputteren ging ik uiteindelijk accoord met een voorstel om gevieren, moeder en broer er ook bij, ergens wat te gaan eten.
Dat leek uiteindelijk nog relatief goed te gaan. Totdat ergens halverwege het hoofdgerecht het humeur van mijn vader omsloeg. Eigenlijk deugde er niets. Van het gezelschap niet, maar ook niet van het restaurant. We hadden toch beter moeten weten dan te reserveren bij een Italiaan. En weet ik wat nog meer. Het kwam bij mij in ieder geval al lang niet meer binnen. Ik voelde slechts nog de hartkloppingen in mijn nek.
Het toetje hebben we niet meer gehaald. Het was mijn broer die ons uiteindelijk uit het lijden verloste door voortijdig de rekening te vragen. We waren er klaar mee.
Hij heeft zijn genen in jou gepropt. Ik kan me voorstellen dat dat ’n angstaanjagende gedacht is.
[sÇ: als ik dan ook zijn volle haardos mag erven.]
(BTW: ’t is familiEdiner.)
[sÇ: verhip.]