We moesten ons weliswaar eerst door twee voorprogrammabandjes heen worstelen, maar het was het waard. Al is het maar om gezegd te kunnen hebben dat je Dinosaur Jr. ooit een keer live hebt horen spelen.
Slordig en hard, dat was de slotconclusie van de avond. Want toen na de eerste band, een best aardige grunge-band uit Den Bosch waarvan ik de naam nu even kwijt ben, de Londonse herriebak van Underground Railroad open ging, was ik al heel erg blij dat ik mijn oordoppen in had. Toen weer een uur of wat later dan uiteindelijk Joseph Mascis met zijn kornuiten het podium opkwamen, was ik nog blijer met mijn oordoppen. Dat in tegenstelling tot mijn oordoppen zelf, die waarschijnlijk helemaal niet zo blij met mij waren en liever thuis waren gebleven.
Dinosaur Jr. wil namelijk de knoppen nogal eens flink openzetten. Bassist Lou Barlow stond tussen een stuk of vier versterkers, drummer Murph had ook een flinke muur van geluid achter zich en Mascis zelf stond voor een toren van maar liefst tien Marshall-versterkers. En dan hadden de heren natuurlijk ook nog hun monitorversterkers voor zich staan. Genoeg voor de geluidsman om zich waarschijnlijk af te vragen waar hij toch in godsnaam nog voor nodig was.