Omdat zaterdag de 1-mei-viering was (zie web-log za 1 mei 2004), heb ik de finale van idols moeten missen. Niet dat ik de andere afleveringen van idols gezien heb, verre van dat, maar eerlijk is eerlijk, zo’n finale-uitzending, daar ben ik dan stiekem toch wel nieuwsgierig naar.
Aangezien ik vandaag laat ging eten na een vanochtend op de fractie geweest te zijn en ’s middags decor voor Breda Barst te hebben geschilderd, kon ik tijdens het eten de finale in de herhaling alsnog bekijken. En ik moet eerlijk zeggen: ze weten van zoiets onbenulligs als een soundmixshow (want meer is het eigenlijk niet) dan toch nog een spektakel te maken. Na het eten heb ik aan mijn bureau dus maar verder gekeken.
Tijdens de uitslag, op het moment dat Boris en Maud in spanning naast elkaar stonden, moest ik een beetje denken aan de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen in 2002. Ik stond toen op plaats nummer vier en de eerste, voorlopige uitslag gunde GroenLinks maar drie zetels. Uiteindelijk bleef het bij drie en ging het raadslidmaatschap aan mij voorbij. Niet dat daarmee mijn leven in duigen viel, maar eigenlijk had ik toch wel verwacht dat we vier zetels zouden halen en dus, dat ik raadslid zou worden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar minder om kon lachen dan Maud, die met een brede glimlach de finale heeft verloren.
Uiteindelijk ben ik alsnog in de raad gekomen, nadat GroenLinks-raadslid Rian met een burn-out uit de raad vertrok (ze is nu overigens weer terug, in de plaats van Ben, die tussentijds uit de raad stapte om een carrière als rechter na te streven). Misschien dat dat ook wel de reden is dat Maud zo vrolijk was: van Jamai horen we immers nooit meer wat, terwijl de tweede van vorig jaar, Jim, tenminste nog enigszins in de belangstelling staat. En hoewel ik tijdens de verkiezingen buiten de boot viel, ben ik inmiddels alsnog in een positie om mijn idealen via de gemeentepolitiek vorm te geven. Eigenlijk is er maar één levensgroot verschil: als Maud optreedt staan er waarschijnlijk duizenden mensen met sjaaltjes en spandoeken in de zaal, terwijl het publiek tijdens een raadsvergadering nagenoeg helemaal afwezig is. Tsja, politicus, je wordt het niet voor de meisjes. Of, in mijn geval, voor de jongens :) .
