We hebben het ons al wandelend een aantal malen afgevraagd, maar wellicht nog wel het vaakst op onze laatste dag in Strontian: waarom hebben ze Lord of the Rings toch in godsnaam in Nieuw Zeeland opgenomen en niet in het thuisland van Tolkien: Brittannië. Tolkien heeft met zijn werk proberen te creëren wat er volgens hem niet was: Engelse mythen en legenden (de verhalen van Koning Arthur vond hij in die zin onvolmaakt), sagen die verbonden waren met de Engelse ziel. Nu is Schotland feitelijk net zo min Engeland als dat Nieuw Zeeland dat is, maar het zou volgens mij meer eer gedaan hebben aan Tolkien’s werk, wanneer het verhaal dat hij had opgedragen aan Engeland in ieder geval op het zelfde eiland verfilmd zou zijn. Het Britse land dat Tolkien geïnspireerd heeft tot zijn boek.
Vanwaar deze gedachte: omdat het Schotse landschap daadwerkelijk magisch is. De uitgestrekte bergen, de smalle paden, de leegheid, of soms juist de overdadige bossen vol bomen met onvoorstelbare, bijna magische vormen. Hoewel wat klein uitgevallen, zijn we op één van onze wandelingen zelfs Treebeard himself ontmoet.
De wandeling door het Ariundle Nature Reserve, nadat we voor de middag rond het net wat minder mysterieuze bosbouwgebied rond Polloch hadden gelopen, was misschien nog wel de meest indrukwekkende. Bomen zo groot, dik en kronkelig als daar ben ik in Nederland nooit tegengekomen.
’s Avonds, na een eenvoudige maar lekkere maaltijd van de hand van Jaap, stalden we onze spullen in het drooghok en namen we afscheid van wat tijdelijk onze stamkroeg was geworden, dit maal in de lounge van Strontian hotel. De volgende ochtend wachtte ons een lange autorit naar Banbury, Oxfordshire.
In Schotland hebben ze geen besneeuwde bergen. Toch?
Je kunt in Schotland zelfs sneeuw vinden! :D
Je hebt gelijk Selcuk ! Volop sneeuw (in de winter). 8)