De volgende ochtend een beetje duf wakker geworden van de vele Stella’s. Zonder ontbijt gingen Jaap en ik naar Ardnamurchan Point, het meest westelijke punt van het Britse vasteland. Het was nog een redelijk lange tocht langs bochtige eenbaanswegen die altijd enige paniek veroorzaken wanneer je een tegenligger tegenkomt. Grote voordeel van eenbaanswegen is dan wel weer meteen dat je niet per ongeluk rechts kunt gaan rijden.
Op Ardnamurchan Point staat een redelijk indrukwekkende vuurtoren, maar voor de rest stelt het meest westelijke puntje van het vasteland niet veel voor. Na een kopje thee en een schone in de naastgelegen teashop besloten Jaap en ik over de rotsen in de richting van witte stranden bij Portuairk te lopen. Helaas kwamen we erachter dat de rotsen van dichtbij veel minder goed beklimbaar waren dan ze van een afstandje leken. Het enige alternatief was de weg naar Portuairk.
De zee bij Portuairk ziet er magisch uit. De stranden in de baaien rondom zijn spierwit, maar in Portuairk zelf vormen prachtig uitgesleten platte stenen een prachtig pad in de zee (zie foto hierboven). Terwijl Jaap besloot wat langer van het uitzicht te genieten en te gebruiken als inspiratie voor wat tekeningen, liep ik de vijf mijl terug naar de vuurtoren om de auto op te halen, onderweg, zoals gebruikelijk in het beschaafde Groot Brittannië, iedereen groetend die ik tegenkwam.
Teruggekeerd had ik de auto ietwat onhandig geparkeerd in een door onkruid overwoekerde ondiepe greppel, zodat we de hulp van een landrover nodig hadden, alvorens we op zoek konden naar traditionele Schotse Haggis. Gezien het late tijdstip hebben we die echter niet meer kunnen vinden. De meeste keukens waren al dicht. Ook de Glenuig Inn in het gelijknamige plaatsje, die we nota bene eerst nog even hadden gebeld om te vragen of ze ook Haggis hadden. Later bleek echter dat we een klant aan de lijn hadden die dacht dat we een grapje maakten en dat dus ook deed. De aardige barvrouw wilde voor ons echter nog wel wat Haddock klaarmaken. En die smaakte, samen met de maaltijdsoep, eigenlijk ook geweldig. Volgde slechts de lange, onverlichte weg tentwaarts en een welverdiende nachtrust.