Ik ben nog jong
Maar met de dag wordt ik wat ouder
Mijn idealen heb ik nooit verzaakt
Reeds als een kind, nam ik de wereld op mijn schouders
En nu geef ik toe, de wereld is nog niet volmaakt.
Nog keer op keer
Steek ik de handen uit de mouwen
Maar meer en meer wordt ik een toeschouwer die kijkt
En toegeeft, dat je niemand kunt vertrouwen
En dat het niet zo erg is als hel allemaal wel lijkt.
Wat moet ik doen
Om aan mijn noodlot te ontkomen?
Geef ik toe, dat god dit alles heeft gewild? -nooit-
Dat zou het einde zijn van al mijn jongensdromen
Dan zou mijn leven al bij voorbaat zijn verspeeld.
Ik weet van niets
Als de vragen zullen rijzen
Of er een einde komt aan eenzaamheid en pijn
Ik weet niets en ik kan ook niets bewijzen
Ik ben een mens en ik kan alleen maar zijn.
Bram Vermeulen
1946 – 2004
