De nieuwjaarsreceptie van de gemeente voor alle burgers van Breda vond gewoon doorgang, zij het in versoberde vorm. Muziek, dans en theateracts waren geschrapt uit piëteit met de slachtoffers in zuidoost Azië. Niet dat die mensen er iets aan hebben dat wij uit solidariteit versoberd borrelen, maar goed. De gratis drank was overigens niet uit het programma geschrapt. Ook solidariteit kent zijn grenzen.
Voordat iemand denkt dat dit een zuur links stukje gaat worden: nee. Want het leven staat niet stil als er aan de andere kant van de wereld een ramp gebeurt. Althans, niet voor de mensen die geen vrienden, bekenden of familie zijn kwijtgeraakt. En ergens bij stilstaan is iets anders dan zelf stilstaan. Ik was er zelf dus ook gewoon bij. Ik heb mijn eigen bijdrage immers al overgemaakt (overigens word ik desondanks bij ongeveer elke kassa geconfronteerd met een collectebus waar ik dan ook weer wat muntgeld in schijn te moeten werpen, wat ik dus ook maar braaf doe, al was het alleen maar om de beeldvorming).
Na de receptie in de stad blijven hangen met wat vrienden. In Dok 19, een café aan de gedempte haven. Die willen ze hier in Breda gaan heropenen. Terwijl aan de andere kant van de wereld ineens een heleboel mensen aan het water wonen, die daar helemaal niet voor hebben gekozen. Oh ironie.
