Ik zou niet meer zeuren over files. Maar vandaag was het ècht naatje. Er waren zoveel kleine ongelukken gebeurd dat de ochtendspits van een ongekende lengte was voor een verder prachtige eerste dag van de lengte. Dat bij zware regen- of sneeuwval het verkeer op de weg nodeloos voorzichtig rijdt, kan ik me goed voorstellen. Maar dat een mooie, droge lentedag toch bijna 300 kilometer file met zich meebrengt, dat schoot me toch danig in het verkeerde keelgat.
Dat komt natuurlijk vanwege het gegeven dat zelfs de meest vriendelijke persoon, eenmaal plaatsgenomen achter het stuur van een automobiel, verandert in een egocentrische rotzak die vindt dat de snelweg er alleen maar toe dient hemzelf, en dus niemand anders, van plaats A naar plaats B te leiden. Vandaar de vele middelvingers, knipperende lichten, toeters en asociale manoeuvres die men op de snelweg tegenkomt. Ook ik ben enigszins vatbaar voor de persoonlijkheidsverandering, alhoewel ik me altijd nog binnen de grenzen van het redelijke weet te gedragen. Meestentijds althans.
Voor de psyche is zo’n ongepland lange file een zware belasting. Zeker wanneer je op de terugweg ook weer te maken hebt met zwarte verstoppingen. Ik kwam dan ook zes kwartier te laat bij een middagbijeenkomst over dualisme. Drie kwartier was te wijten aan een file die er niet hoorde te staan, de andere drie kwartier was te wijten aan een uitgelopen redactievergadering in Hilversum. Los daarvan snap ik nog steeds niet waarom zoveel bijeenkomsten van de gemeenteraad ’s middags gepland worden. Sommige mensen hebben namelijk ook een (part-time) baan. Of een studie. Of beide, in mijn geval.
