De reis naar Den Haag biedt dagelijks kansen op nieuwe avonturen. Alleen daarom is de NS-jaarkaart van ruim 2800 euro zijn geld al meer dan waard.
Toen hij de coupé van het voormalig Duitse treinstel binnenkwam, vouwde ik even de linkerpunt van mijn NRC Handelsblad naar beneden. Een enigszins slungelige jongeman met een engelachtig gezicht twijfelde even bij de keuze van zijn zitplaats. Vurig hoopte ik dat hij schuin tegenover me ging zitten, maar dat deed hij niet. Hij vulde de lege plaats naast mij.
Toen de trein wegreed, ik geloof dat het Rotterdam Centraal was, klapte hij zijn mobieltje open en begon te sms-en. Ik vluchtte weer terug in de veilige wereld van de wetenschapsbijlage, waar ik het afgelopen weekeinde niet aan was toegekomen. Af en toe keek ik naar links, maar nooit te lang om maar niet betrapt te worden.
Toen de trein Breda naderde, maakten wij ons beiden op om uit de trein te stappen. Mijn NRC veilig opgeborgen in mijn tas, zijn mobieltje veilig in zijn broekzak. Op het balkon stond een groep bejaarde dames te wachten totdat iemand de deur voor hen wilde opendoen. De ietwat onhandige hendels van de ouderwetse klapdeur zijn nu eenmaal niet ontworpen voor mensen van boven de zestig. Engelgezicht offerde zich op voor deze nobele taak.
Dit was de kans om een goedbedoelde opmerking te maken. Zo’n opmerking die moest leiden tot een diepgaand gesprek en, uiteindelijk, een biertje op het terras, waar we dan zouden zitten totdat het laatste straaltje zonlicht ons beschenen had. Maar de opmerking kwam niet. Ik mompelde slechts iets over hoe blij de bejaarde dames wel niet waren met zijn heldhaftige en galante actie. Hij maakte een grapje terug. Terwijl we samen de roltrap afdaalden, stelde ik mezelf de existentialistische vraag hoe je nu subtiel aan iemand een telefoonnummer kon ontfutselen. De briljante ingeving bleef uit. En een vuurtje had hij ook al niet.
Vanuit de stationshal liep hij in de richting van de regionale bussen. Ik moest de andere kant uit. Bij het passeren van de fietsenstalling dacht ik nog even aan omdraaien, maar ik was te laf. Thuis fantaseerde ik al over advertenties in het treinblad Rails, maar parkeerde de gedachte gelukkig snel. Ik rijd vier keer per week met de trein op en neer. Ik wacht geduldig totdat hij weer mijn coupé binnenstapt. Tot dat moment heb ik de tijd een subtiele manier te bedenken om hem uit te nodigen voor een etentje.
hoe doe jij instellen met wie online zet als je blieft een berigt op mijn site
al vast bedankt groetjes
Was je nou maar superman of spiderman hé?
Ontroerend verhaal, man. Ksnap hoe je je voelt … Dacht ik dat het voor hetero mannen een hel was, zeker zij bezittende enige trots en verstand. Jij hebt een kans van wat, 80 procent dat het onbeantwoord blijft.
Ach, de ware herken je meteen. Nog wel je voortekenen wat beter leren herkennen ;P.
Klinkt romantisch, maar tis ook logisch. Maja leg ’t je nog wel eens uit.
‘God dobbelt niet’
-Albert Einstein
@Thomas: 20% dat het beantwoord wordt. Hmm, pretty good chances.